مسجد

ابتدا از من به تو مسجد ،سلام
ای تو سنگر بوده در وقت قیام
خانه ای هستی برایِ خالقم
گرچه او هرگز نگنجد در کُنام
مرکز پاکان هر شهرو دیار
می شود پخته درونت ،جان خام
مرکزِ جمع و جماعت مسجد است
دین مومن در تو می یابد قوام
بوی قرآن میدهد هر گوشه ات
روح وجان را می نوازی همچو مام
کفرو عصیان را فراری میدهی
برسر شیطان فرود آیی مدام
ثانیاً بر مسجدی ها صد درود
عرض تقدیم ادب با احترام
چشمه سارانی که دریا می شوند
پاکبازان ، باصفا و با مَرام
جمع می گردندو غوغا می کنند
قطره ای بوده و دریائی به کام
هرکه در مسجد نشیند ،مسجدی است
گِل چو با گُل بود بویش مستدام
قصّه ی هر مسجدی چون لاله است
خون به دل دارد ،به محشر سرخ فام
هرچه خوبی با جماعت جاری است
دست یزدان همرهش باشد ، تمام.
احمد یزدانی

وطن

        وطن ، ای سروِ سبزِ بستان تو

                     ای گلستانِ در گلستان ، تو

                            مهدِ کوروش و داریوشِ بزرگ

                                                   مثلِ کوهی به جات استاده

 

  لاله ی سرخ دشت گیتی ، تو

                 خاجِ بازی وَ می پرستی ، تو

                             مشهدو قم دوقطبِ ایمانت

                                                گوشه هایت همه امامزاده

 

اوّلین نقطه ی حضورِ بشر

                مهدِ خیرو همیشه بد با شر

                                 ای موحّد وَ مهد پاکی ها

                                            هرچه خوبیست ازتو شد زاده

 

ای قدمگاهِ پاکِ معصومان

                 حافظت معجز جهان قرآن

                                خاکِ پاکِ امامِ هشتمِ ما

                                             شاهِ والاتبارو شاهزاده

 

نقطه ی اوجِ روزگارم ، تو

                قلبِ من ، عشقِ من ، شعارم تو

                                 سربلندو نجیب و زیبائی

                                     ریشه داری تو چون بزرگزاده

 

وطن از رنجِ تو فغان دارم

                قصدِ تحقیرِ دشمنان دارم

                               بی تو دنیاست آخرِ دنیا

                                             همه ی مردمِ تو ، دلداده

 

در جهانی که هست چون زندان

                حکمرانی کند در آن شیطان

                               تو فقط مستقلّ و آزادی

                                              بهرِ آزادگان توئی جاده

 

روم و یونان به زیرِ پاهایت

           روس و عثمان و کشمکشهایت

                          جنگهایت دفاع و پیروزی

                                                رِندهایت برایت آماده

 

برده ای رنجهایِ دوران را

            خورده ای زخمهای شاهان را

                          شیطنت های انگلستان را

                                         از تو وحشتزده ، پدرخوانده

 

چارسویِ تو چار دنیا هست

               عالمی را به تو نظرها هست

                                دوربادا نگاهِ بد از تو

                                                جام دنیا وَ تو در آن باده

 

یک جهان است و دشمنی باتو

                  جمعشان جمع در بدی با تو

                         خالق است آنکه حفظ می دارد

                                                     اقتدارِ تو را خدا داده

 

پاره کردند عهدو پیمان ها

              کرده برپا عجیب طوفان ها

                             ای تو دنیائی از وفاداری

                                              هرکه بد کرد با تو ، افتاده

 

جمع هستند دشمنان باهم

               فتنه ها کرده اند بدان باهم

                            غافل از وحدتت ، نمی دانند

                                  خون دهند مردمت به تو ساده

احمدیزدانی

کوتوالkootevall 

غم دوری

عـــرضِ سلام ، عـرضِ ادب نازنین

از غم دوریِ تو هستم غمین

آمدی و برده ای دل را ،ولی

بازنگردانده به این کمترین

دربدرم در پیِ گم گشته ام

گاه هوائیم و گه در زمین

گفت به من عاشقِ شوریده سر

لیلی خود را تو چو مجنون ببین

بالِ من از شمعِ رُخِ عشق سوخت

تا که شدم با چو تو گل همنشین

خواند سحر بلبلِ بیچـاره ای

از غمِ دوریِّ گُلش اینچنین

چشم به راهِ تو، منم تا ابد

رفت ز دستم همه ی عقل و دین

ایده و ایمان و شرافت توئی

در قفسم بی رُخت ای نازنین.

کباب لذیذ

عرضِ ارادت به حضورت ، عزیز

کِی شَوَم از لطف شما مستفیض؟

بوی تنت نافه ی مُلکِ خُتَن

بوسه ی تو بوده کباب لذیذ

ناز و اداهای تورا می خرم

خواهشاً از آن به خیابان نریز

یکّه شناسم وَ تو دنیای من

گوش نکن حرفِ رقیبِ مریض.

انتحار

آتشت افتاده در انبار کاهم بارها

کرده رسوا،برده حرفم را سر بازارها

بی شکیبم،شعلـه ی عشق تورا دارم به دل

میزنم در روز و شب از دوری تو زارها

دوستت دارم و با یاد تو شادی میکنم

دلهره با تکنوازی میدهد آزارها

دست بردار از لجاجت ،حرف آخر را بزن

با منی ، یا خامم از فکر تو در پندارها؟

مثل ماری می گزد درد حضورش جان من

کرده روحم انتحار از دست این افکارها

طاقت رنج حضورش را ندارم ، رحم کن

گشته ام دیوانه ی دوران چنان پرگارها

دلخوشم تنها به یک جمله که گفتندعاشقان

می رسند آخر به یکدیگر دل و دلدارها .