صدای بلند

شجریان

ای صدای بلند و جاویدان

اوج آواز مردم ایران

صوت داوودی زمان ، خورشید

زنده هستی برای دلداران

افتخار خرد ، غمی شیرین

گوهری بی نظیر و بی همسان

تا قیام و قیامت این خاک

نغمه هایت ترنّم باران

.

روبروی کژی شدی سدّی ،

نشدی لقمه ی چپش آسان

هرکه با تو نشست خوشبو شد

ربّنای تو اوج کارستان

.

خوش خرامان برو سفر خوش باد

خیر جاری و عشق بی پایان

در سفر هم تو زنده خواهی بود

ای شکوه و غرور کوهستان 

.

مانده بر تارک وطن جاوید

همچو فردوسی همه دوران

خاک طوس از قدومتان اکنون

قبله گاهی برای مشتاقان.

غم چشمان

 

ماه زیبای سرکشیده ز یاد

صوت داوودی قبیله ی باد

شورو گرمای صبح خاطره ها

نور شمع مسیر غارت باد

رنگ و بوی خوش توانستن

دست تا آسمان بلند ، فریاد

روشنائی در عمق تاریکی

در تحمّل و سوختن استاد

ای خداوندِگارِ چهچههِ ها

قدّ رعنایِ سَرو ، چون شمشاد

قاصدِ شادیِ زمانه سخت

روحِ آواز شور تا بیداد

میکنم از خدا تمنّا  تا

غم ز چشمان تو شود آزاد.