ریلی که از سفر فرسود

قطار مانده و ریلی که از سفر فرسود
همیشه دیر می‌رسد انسان بمقصد خود زود
حجاب و غربت عریان و دست فاصله ها
تمام قصّه ی بودن در عصر آهن و دود .

خودستائی

تعریف

کرده تعریف خود شبانه و روز

گفته از دیگران به ناله و سوز

دیگران رفته تا به مقصد خود

ما شروع هم نکرده تا به هنوز

روز و شبیم

عدّه ای روزیم و یک عدّه شَبیم

هردو راهی رو به سوی مقصدیم

یک گروه نورو گروهی تیره گی

مثل خوبی و بدی ها در همیم

مدّعی ، من گرچه بد هستم و شب

ظاهرو باطن یکی ؛ بی ترس و بیم

دلخوشم تنها که میبیند خدا

مدّعی بسیارو ما خیلی کمیم

من نباشم روز را مفهوم نیست

لازم و ملزوم و از یک منبعیم

واقعاً استاد تردست است حق

حکمتی دارد فراگیرو عمیم

از دلِ مرداب ها گل میدهد

میکند گُل همدمِ خاری به بیم 

جمع اضداد است عمق معرفت

اشرف المخلوق کلّ عالمیم

اصل مطلب ، آخرِ کارِ همه

میکند پیغمبری دُرّی یتیم.

چارده دروازه در یک آستان

ابن ملجم در خیالی خام بود

ظلمتی مطلق و بد فرجام بود
ضربت او فرق مولا را شکافت
آتش آن ضربه دنیا را گداخت
ضربه بر مولا شقاوت بوده است
حمله بر کاخ عدالت بوده است
خون پاکش در خودش گل پرورید
نسلِ پاکانِ زمین آمد پدید
ریشه و راهی برای شیعیان
چارده خورشید  در یک آسمان
چارده گُل با طراوت ، رنگ رنگ
چارده رنگِ دلاویز و قشنگ
چارده لبخند بر لبهای حق
چارده گیسویِ مانند شَبَق
چارده دلبند سرتا پا وقار
چارده فصل ،هرکدامش یک بهار
چارده زلف سیاهِ موج موج
چارده فوّاره ی زیبا به اوج
چارده پروین درون یک جهان
چارده نورند در یک کهکشان
چارده گلزار با یک باغبان
چارده حسّ تناور در زمان
چارده گنجِ غنیّ و پر ثمر
چارده گنجینه از نوعِ بشر
چارده رودند ،جاری در زمان
چارده دروازه ی یک آستان
چارده معصومِ پاک و بی بدیل
چارده آیت برایِ یک دلیل
قدرتِ حق را گواهی می دهند
بر بشر نوری الهی میدهند
شاکرندو بر شکوران مهربان
هرکدامین چون جهانی در جهان
نرگسِ این چارده گل صاحب است
چون خدا فرمود اکنون غایب است
رهبر است و مرشد است و رهنما
دلخور از رفتارِ ملجم زاده ها
عاشق است بر رستگاریِ بشر
ساده و پاک است،خیرِ مستمر
نورشان سازد جهان را کامکار
با ظهورش می شود عالم بهار
#احمد_یزدانی