جمعه ها

بی تو در جانِ خودم دربدرانم آقا

گُم و گورِ خودِ خویش،همچو خزانم آقا

همه ی عمر به دنبالِ تو ، دلواپسِ تو

مثل یک کودکِ بی دست و زبانم آقا

انتظار است چو نوری به دلِ تاریکی

چشمِ عالم به شما منهم از آنم آقا

ترس دارم که نیائیدو نبینم گُلِ رو

روحِ من در طلب است و نگرانم آقا

جمعه ها آخرِ دلدادگی و چشمان خیس

چِقَدَر چشم براهی ؟ چقَدَر عهد بخوانم آقا؟

احمدیزدانی

کوتوال

انقدر در بزنم تا بپذیری آقا

مــــــی دَوَم در پــــیِ وصــل تو همـه دنیا را

عاشقم مـــــن ، چه کنـم بی تو دل شیـدا را

گـــرچه غــایب شـــده ای ای گل نرگس ،امّا

آنقــــــــدر در بــزنــم تــا بپــــــذیــری  آقـــا

 

اشک بی ریب و ریا نزد شما مقبـــول اســت

بر فقیران نگه و لطف شمــا معمـــول اســت

توشه ام توبه وصبر است مـــرا زاد سفـــــر

امرو فــــرمان خــدا بر همگان مشمول است

 

چــه غمـــی تلخ تر از اینکـــه نخواهی ما را

از گــــــروه بـدو بیمـــــار نکاهـــــی مـــــارا

اُدّعونی شده امّیـــــد وصــــــال رخ دوسـت

مـــن که خـــــواندم ، ننوازی به نگاهی مارا

 

ســـــــرزدم بادل عــاشـق همـه ی صحراها

انتـــظارِ تــو تکان داد همـــــه ی دنیـــاهـــــا

چشـــم یعقــوب زمان سوخت به راه یوسف

میکنــــد نور حضــــورت به یقیــن غــوغاها

 

خندۀ شیعـــه به وابستگی و برکــت توسـت

جنـــگ و درگیری عالم همه در غیبت توست

هُــــرمِ احســاس حضورِ تو وَ رهبر با ماست

حلّ هـر مشکل و سختی به ید قدرت توست

 

نایبـــــــان تــو مقــــــامـــــات بـزرگـی هستند

صاحب علم و کــرامــــات بزرگـــــی هستنـــد

شـــــده هــــرگـــوشۀ این خاک مزیّن به گلی

هـــــرنشـــــان از تو عـــلامات بزرگی هستند

 

روشن است از رُخشان چهرۀ این شهرو دیار

ترک کــــــردند بــرای رهِ دیــن شهــــرو دیار

خونشان ریخت ولی بیمه از آنهــــا شــد دین

از شهید است گُلستــان گِلِ این شهــرو دیار

 

شهـــر پیچید به خود از تو و عشق و تب تو

رهــــــروانند همـــــه چلّـــه نشیــن شب تو

بذر عشــق تو به دل کاشته باشــد هـرکس

وقــت محصــــول درو میکنـــد از مکتــب تو

 

مــردم منطقه وابستــــه ی اینجــا هستنــــد

بر ائمّـــــه مطیـــــع و رهــــرو آنهـــا هستند

هر کرامت که بگویم شـــده ســـاطـــــع اینجا

از همین روست نظـــــرکــــرده ی آقا هستند

 

از غــــم دوریت ای دوســـت پریشان شده ام

بی تو از کـــرده ی یک عمر پشیمان شده ام

آرزویــم بنشینــــم به ســــــر سفــــــره ی تو

وقـــت مستــــی بزنم داد که انسـان شده ام

احمد یزدانی

Entezar انتظار

چشمان به راهِ تو ، دل بیقـــرار خـــویش

دنبـــــالِ نرگــــــسِ والاتبـــــارِ خـــــویش

عطــــرِ تو هســــت ،نمی بینمـــت چـــرا؟

ای گُل نگاه کن به بزرگی به خارِ خویش

بــردی دلــــــم بــه محبّـــت وَ نـازِ خـــود

شد سینه عاشقِ تو ، داغــــدارِ خـــویش

هــــربــار برتو وَ کاخـــت کنـــــم نظـــــر

مفتــــونِ مهــــــر تو و کـــردگار خویش

بردی مــرا به سفــــرهــــای دوردســـت

با مـــوج مهــــربانی عالم شکار خویش

هستی تو حاضــــر غــــایب ز دیده هـــا

دریاب عاشقِ چشم انتـــــظارخــــویــش

شـــایــد کــــه دیــده ببینـــــد ولــی تورا

نشناسد از سیـاهی قلـــب نزار خویـــش

آقـــا تو گــــوشه ی چشمی نشـــان بده

غوغا کنـم و شَــــوَم کامکـــار خویــش

برمنتظـــــــر همـــــه دنیــــا نـــگاهِ یـار

پروانه ی خیـــالِ تو دارد کنــار خویش

احمدیزدانی(کوتوال)

Salaram سالارم

سینه سوزِ سینۀ زارم ، سلام
خالقم ،عشقم وَ سالارَم ،سلام
برهمه خوبان وَ استادان ، ادب
میکنم تقدیم من ، با احترام
می رسد صاحب ،تمام است انتظار
بیقرارِم ، بیقرارِِ بیقرار
چشمها بر رَه وَ در من روزها
شب حکایت ها جدا ،با ماجرا
منتظر شاید بیاید یارِ من
گفتگو گردد زِ ذهنِ زارِ من
شکرگویانم کنون شادو خوشم
تا رسد گوهرشناسِ سرخوشم
من که خود خود نیستم ،دیوانه ام
در رهِ طوفان بُوَد کاشانه ام
گاه در شرقِ زمین ماوا کنم
خالقِ خود را به دل آوا کنم
گهگُداری در جنوبِ باوَرَم
هرچه می یابم ،همان می آورم
قصّه ها دارم زِ غرب و باختر
پرزِ اندوهم در این پیرانه سَر
یا علی گویان روان و راهیم
گمشده در جستجویِ ساقیم
همرَهی میجویم و همداستان
تا دهم شرحِ فراقم در جهان
این جهان با اینهمه شورو شَرش
هست کوچک ،بندیم من در بَرَش
دستگیری کن مرا ،پندی بده
تلخ کامم ، جانِ من قندی بده
هرچه هست ازاوست ،من یک ذرّه ام
گمشده در خود چنان یک قطره ام
عشقِ من از طلعتِ رویِ رفیق
افتخارِ من گدائی از شفیق
داد انگشتر به من سلطانِ من
هدیه ی هردو جهان قرآنِ من
ورنه در این روزگارِ بی شکیب
نیست بهرِ منتظر غیر از فریب
روح و تن دادم به قرآنِ مبین
منتظر ، بر انتظارِ خود یقین.
Ahmad Yazdany