مــــــی دَوَم در پــــیِ وصــل تو همـه دنیا را
عاشقم مـــــن ، چه کنـم بی تو دل شیـدا را
گـــرچه غــایب شـــده ای ای گل نرگس ،امّا
آنقــــــــدر در بــزنــم تــا بپــــــذیــری آقـــا
اشک بی ریب و ریا نزد شما مقبـــول اســت
بر فقیران نگه و لطف شمــا معمـــول اســت
توشه ام توبه وصبر است مـــرا زاد سفـــــر
امرو فــــرمان خــدا بر همگان مشمول است
چــه غمـــی تلخ تر از اینکـــه نخواهی ما را
از گــــــروه بـدو بیمـــــار نکاهـــــی مـــــارا
اُدّعونی شده امّیـــــد وصــــــال رخ دوسـت
مـــن که خـــــواندم ، ننوازی به نگاهی مارا
ســـــــرزدم بادل عــاشـق همـه ی صحراها
انتـــظارِ تــو تکان داد همـــــه ی دنیـــاهـــــا
چشـــم یعقــوب زمان سوخت به راه یوسف
میکنــــد نور حضــــورت به یقیــن غــوغاها
خندۀ شیعـــه به وابستگی و برکــت توسـت
جنـــگ و درگیری عالم همه در غیبت توست
هُــــرمِ احســاس حضورِ تو وَ رهبر با ماست
حلّ هـر مشکل و سختی به ید قدرت توست
نایبـــــــان تــو مقــــــامـــــات بـزرگـی هستند
صاحب علم و کــرامــــات بزرگـــــی هستنـــد
شـــــده هــــرگـــوشۀ این خاک مزیّن به گلی
هـــــرنشـــــان از تو عـــلامات بزرگی هستند
روشن است از رُخشان چهرۀ این شهرو دیار
ترک کــــــردند بــرای رهِ دیــن شهــــرو دیار
خونشان ریخت ولی بیمه از آنهــــا شــد دین
از شهید است گُلستــان گِلِ این شهــرو دیار
شهـــر پیچید به خود از تو و عشق و تب تو
رهــــــروانند همـــــه چلّـــه نشیــن شب تو
بذر عشــق تو به دل کاشته باشــد هـرکس
وقــت محصــــول درو میکنـــد از مکتــب تو
مــردم منطقه وابستــــه ی اینجــا هستنــــد
بر ائمّـــــه مطیـــــع و رهــــرو آنهـــا هستند
هر کرامت که بگویم شـــده ســـاطـــــع اینجا
از همین روست نظـــــرکــــرده ی آقا هستند
از غــــم دوریت ای دوســـت پریشان شده ام
بی تو از کـــرده ی یک عمر پشیمان شده ام
آرزویــم بنشینــــم به ســــــر سفــــــره ی تو
وقـــت مستــــی بزنم داد که انسـان شده ام
احمد یزدانی
به کنج خلوت تنهائیم با خویش درگیرم