ابن ملجم

ابن ملجم در خیالی خام بود

ظلمتی مطلق و بد فرجام بود

ضربت او فرق مولا را شکافت

آتش آن ضربه دنیا را گداخت

ضربه بر مولا شقاوت بوده است

حمله بر کاخ عدالت بوده است

خون پاکش در خودش گل پرورید

نسلِ پاکانِ زمین آمد پدید

ریشه و راهی برای شیعیان

چارده خورشید  در یک آسمان

چارده گُل با طراوت ، رنگ رنگ

چارده رنگِ دلاویز و قشنگ

چارده لبخند بر لبهای حق

چارده گیسویِ مانند شَبَق

چارده دلبند سرتا پا وقار

چارده فصل ،هرکدامش یک بهار

چارده زلف سیاهِ موج موج

چارده فوّاره ی زیبا به اوج

چارده پروین درون یک جهان

چارده نورند در یک کهکشان 

چارده گلزار با یک باغبان

چارده حسّ تناور در زمان

چارده گنجِ غنیّ و پر ثمر

چارده گنجینه از نوعِ بشر

چارده رودند ،جاری در زمان

چارده دروازه ی یک آستان

چارده معصومِ پاک و بی بدیل

چارده آیت برایِ یک دلیل

قدرتِ حق را گواهی می دهند

بر بشر نوری الهی میدهند

شاکرندو بر شکوران مهربان

هرکدامین چون جهانی در جهان

نرگسِ این چارده گل صاحب است

چون خدا فرمود اکنون غایب است

رهبر است و مرشد است و رهنما

دلخور از رفتارِ ملجم زاده ها

عاشق است بر رستگاریِ بشر

ساده و پاک است،خیرِ مستمر

نورشان سازد جهان را کامکار

با ظهورش می شود عالم بهار

روباه و آبگیر

 

برای استفاده از فایل صوتی کمی حوصله کنید

دو رود

مردمی بودند در تاریخ دور

سربلند و شادمان ، پر شرّ و شور

صنعتی پر رونق و کسبی حلال

غرق خوشحالی به دور از هر ملال

اختلافی شد سر مرز و حدود

اصل مطلب بود آبی از دو رود

حاکم یک سرزمین با ادّعا ،

گفت مال ماست این رود هر دوتا

حاکم همسایه با صبر و وقار ،

گفته است هستیم ما هم در کنار

از دو رود جاری در منطقه

برده ما هم سهم ، حرفی منطقه

حرف همسایه پذیرفته نشد

نطفه ی جنگ و جدل ها بسته شد

گشته درگیری چو آتش شعله ور

گشته هریک سوی آن یک حمله ور

ادّعای بیخودی از حاکمان

میشود تاوان برای مردمان

مردم راحت و غرق دلخوشی

رفته در دام هزاران ناخوشی

چون که اوضاع سخت شد در آن میان

کرده هجرت هرکسی بودش توان

سالها جنگ و گریز و فتنه ها

کرده ویران قلب ها و خانه ها

در سرانجام آمدند از هر طرف

خیرخواهان بزرگ و بیطرف

داده اند از رود سهم هرکدام

یک به این و یک به آن ، فتنه تمام

در نهایت صلح شد جنگ عبث

جز ضرر سودی نبرده هیچکس .

.

آوازی از نیستان

از نِیـستان باز آوازی رسید

از دل نی سوز با سازی رسید

گفت مستان همره هم می‌شوند

دشمنی را زیر پاها می بَرَند

با نگاهی سوی اطراف خودم

از نبود عاشقی رنجیده ام

آنکه با شب بود دائم روبرو

دیرباور شد به امر گفتگو

من همانم دیرباور ، سختِ سخت

بُعدِ فرصت سوزی از من بست دست

هرچه می بینم فقط یک ناظرم

نیستم ، امّا به لفظی حاضرم

بازی تازه و فصلی تازه است

درد دل بسیار و بی اندازه است

روح و جان در جستجوی وحدت است

دست خالق همره جمعیّت است .

 

نیستان

از نِیـستان باز آوازی رسید

از دل نی سوز با سازی رسید

گفت مستان همره هم می‌شوند

دشمنی را زیر پاها می بَرَند

با نگاهی سوی اطراف خودم

از نبود عاشقی رنجیده ام

آنکه با شب بود دائم روبرو

دیرباور شد ، نباشد قصد او

من همانم دیرباور ، سختِ سخت

بُعدِ فرصت سوزیم پشتم شکست

هرچه می بینم فقط یک ناظرم

نیستم ، امّا به لفظی حاضرم

بازی تازه و فصلی تازه است

درد دل بسیار و بی اندازه است

روح و جان در جستجوی وحدت است

دست خالق همره جمعیّت است .

 

انتخاب همسر

من شـدم عاشق به ایّام قدیم 
عشق و همراهش هزار امّیدو بیم
داستان و قصّه اش طولانی است
میدهم شرح آنچه را واقع شده است
دل درون سینه ام آتشفشان
می‌شد آتش از شرارش روح و جان
روزو شب کارم  غم چشمان او
بــوده ام زندانیِ زندان او
ترس و لرزو وحشتی حاکم ،عجیب
بود بر جانِ من از عشقم نصیب
در تن و روحم شده آتش به پا
آتشی سوزنده امّا با صفا
از قضا روزی به راهی بود ، من
میگذشتم از همان طرف چمن
دوستانش همرهِ او بوده اند
آگه از عشـق من و او بوده اند
از کنارم رد شد ، او با یک نگـاه
کرد دنیای سفیدم را سیاه
من که ترسان بودم از خشم نگار
دیده ام لبخند بر لبهای یار
رد شدندو من شدم شاه جهان
مثل نادرشاه افشارِ زمان
شد زمستان دلم همچون بهار
یار خندیدو شدم امّیدوار
کیف کردم غرق خوشحالی شدم
بد اگر بودم دگر  عالی شدم
گرچه شد او دور از من ظاهراً
بود نزدیکم چنان خون در بدن
چند ماهی  فکرو ذکرم وصل او
حرف و کارو بارو فکرم وصل او
یک شب از شبهای سردو پرملال
با پدر تعریف کردم روزو حال
گفتگوها با پدر آغاز شد
روی بسته نزدِ ایشان باز شد
تا سرانجام از سر لطف خدا
گشته راضی تا ببیند یار را
مشکلی دیگر در این بازار بود
دختـری دیگر به پای کار بود
دختری از بستگان مادرم
بود عاشق پیشه فکر میکرد کَرَم
فتنه ها برپا شد از او ، قال ها
جنگ ها کردیم در کرنال هـا
جنگ کردم مثل نادر ، دوستان
تا گرفتم دهلی از هندوستان
عاقبت کردم عروسی را به پا
هفت روزوشب فقط جشن و صفا
داستانش هست چون افسانه ها
تاکه آوردم به خانـه یار را
حال سی چل سال رفت اندر میان
مینویسم من وصیّت دوستان
ای جوانان ، ای عزیزانِ گُلم
نازنینان ، مهـرتان هست و دلم
همسر خود را نمائید انتخاب
هست این امری الهی و صواب
گر در اینجا غفلـتی صورت گرفت
رخنه شد، شیطان از آن فرصت گرفت
میبرد با خود به دوزخ بیگمان
زندگانی میشود رنج جهان
نیست دیگر بر چنان دردی دوا
نیست تدبیری به خود کرده روا
هرکه را زن دیگری کرد انتخاب
نیست دیگر راحتی در خوردو خواب
در جهنّم می کند او زندگی
گـرچه مخفی داردو پوشیدگی
#احمد_یزدانی

زن بگیرو زن بگیر و زن بگیر

زندگی تنها و بی همسر بد است
با چنین شخصی مخالف احمد است
هست تنهائی بلای روح و جان
مثل سرباری سرِ بارِ کسان
ابتدا وقتی خدایت آفرید
همسری هم از برایت آفرید
خرّم آن جانی که جفت خویش یافت
چنداسبه سوی خوشبختی شتافت
هرکه تنها باشد از زن یا که مرد
عاقبت اورا غمش با خود بَرَد
ما که از نسل قدیم میهنیم
سفت ومحکمتر ز سنگ و آهنیم
زندگی با همسر خود کرده ایم
از همین رو ضدّ غم ، روئین تنیم
در تجرّد بیشماران سختی است
لحظه هایش ماتم و بدبختی است
خوردو خوابت با خودت ، خوردن تراست
شستشو با تو نظافت هم جداست
از خرید میوه تا نان و تره
در دل بازار پر از همهمه
تا هماهنگیِ در صدها امور
تک وتنها در میان شیرو مور
نور میبارد ز همسر نازنین
تو فقط ارد از زنِ خود را نبین
هان جوانی که مجرّد مانده ای
در خیالت درس بیحد خوانده ای
زندگانی در تجرّد را نخواه
روحِ خودخواهِ تمرّد را نخواه
زودتر دستی بزن بالا ز زیر
زن بگیرو زن بگیرو زن بگیر.

احمد یزدانی

کوتوال خندان

 

 

 

 

متاسفانه مرورگر شما، قابیلت پخش فایل های صوتی تصویری را در قالب HTML5 دارا نمی باشد.
توصیه ما به شما استفاده از مروگرهای رایج و بروزرسانی آن به آخرین نسخه می باشد
با این حال ممکن است مرورگرتان توسط پلاگین خود قابلیت پخش این فایل را برای تان فراهم آورد.

دریافت

 

 

 

دلنواز

دلنواز سینۀ زارم ، سلام

خالقم ،عشقم وَ سالارَم ،سلام

برهمه خوبان وَ استادان ، ادب

میکنم تقدیم من ، با احترام

می رسد صاحب ،تمام است انتظار

بیقرارِم ، بیقرارِِ بیقرار

چشمها بر رَه وَ در من روزها

شب حکایت ها جدا ،با ماجرا

منتظر شاید بیاید یارِ من

گفتگو گردد زِ ذهنِ زارِ من

شکرگویانم کنون شادو خوشم

تا رسد گوهرشناسِ سرخوشم

من که خود خود نیستم ،دیوانه ام

در رهِ طوفان بُوَد کاشانه ام

گاه در شرقِ زمین ماوا کنم

خالقِ خود را به دل آوا کنم

گهگُداری در جنوبِ باوَرَم

از دلِ گرما گوهر می آورم

قصّه ها دارم زِ غرب و باختر

پرزِ اندوهم در این پیرانه سَر

یا علی گویان روان و راهیم

گمشده در جستجویِ ساقیم

همرَهی میجویم و همداستان

تا دهم شرحِ فراقم در جهان

این جهان با اینهمه شورو شَرش

هست کوچک ،بندیم من در بَرَش

دستگیری کن مرا ،پندی بده

تلخ کامم ، جانِ من قندی بده

هرچه هست ازاوست ،من یک ذرّه ام

گمشده در خود چنان یک قطره ام

عشقِ من از طلعتِ رویِ رفیق

افتخارِ من گدائی از شفیق

داد انگشتر به من سلطانِ من

هدیه ی هردو جهان قرآنِ من

ورنه در این روزگارِ بی شکیب

نیست غیر از تلخکامیها نصیب

روح و تن دادم به قرآنِ مبین

منتظر ، بر انتظارِ خود یقین.

#احمدیزدانی

اینترنت(به زبان طنز)

عجب دنیای پر از رمزو رازی
عجب عشق و صفا دارد مجازی
زنی یک دکمه فوراً در یمینی
به آنی تو در آنسوی زمینی
ولی باید حواست جمع باشد
که تا مثل بلای جان نباشد
کسی که میخورد خرما نباید
بگوید خوردنش کس را نشاید
زمان اسب و خر دیگر تمام است
کنون دوران امواج رسام است
اگر آنروزگار آنجور بوده
وَ اوضاع همه ناجور بوده
بگورش رفت ،دیگر رفت برباد
از اینترنت شده دلهای ما شاد
خدایا قدرتی افزون به نت ده
بده سرعت به آن در شهرو هر ده
که اکنون رکنی از ارکان هستی است
به مغزِ حقّه بازان چوبدستی است

از انقلاب دفاع میکنم

طعنـه می زد در گذرگاهی جوان

می نمود امیالِ دشمن را بیان

چون به سنّش کشوری آرام داشت

در خیال خود نمائی خام داشت

ساده و خوش باورو پاکیزه بود

دوستی با دشمنان را گفته ،ســود

چون چنین گفت او ،به او گفتم شما

بشنـو ، شاید کرده باور واقع را

با دلیل و منطق و اسنادِ راست

شرح دادم قصّه را بی کم و کاست

حرفهایم را چنین گفتـم به او

با زبانی تازه کردم گفتگو

!!!هموطن کرده کشورِ ما خوار

دست شیطان و دیوِ استعمار

ما همه یک نژاد و یک جوریم

زخمی تیغ غارت و زوریم

نسل در نسل ، از پدر به پسر

شاه چون سایه ی خدا ،نه بَشَر

نوکری کرده ملّت ،آنها کیف

گشته هـر ثروتی از آنها حیف

مثـلاً شـاه بوده اندو بزرگ

آدمی باطنـاً  به خصلت گرگ

نقشه ی راه و ثروتِ ما را

داده دست جهود و چون آنها

کـرده وابسته هرچه بود و نبود

زده بر جیب خود از آنجا سـود

در زمستان سوئیس و در اسکی

وقتِ گرما ونیزو با ویسکـی

نوکر انگلیس و آمریکا

پادوی صهیونیست و اربابا

چه جوانـان پاک و آزاده

پیـرمردان مقتدر، سـاده

پسـرو دختران غیرتمند

برده ساواک و کردشان در بند

سالها طول رنج ملّت شـد

گاه با ضعف و گاه شدّت شـد

همه قرتی شدیم و غربی ما

بوده تصمیمِ شاه و  آمریکا

داشت تحقیر ما هزار علّت

نقطـه ای هم نبود یک ملّت

نسل ما با شرافت و غیرت

پا بمیدان نهاد با عزّت

خواب و خور شد حرام بر ماها

جان نهادیم در کفِ دسـت ، ما

نخبگانِ شریف و دینداران

دست در دست ملّت و یاران

یاعلی گفتـه با توکّل ها

در جلو بود رهبری دانـا

پاک مردی حقیقتاً کامل

مرجعی عامل و قوی ،عاقل

همه عاشق شدیم و دلداده

جان نثارانِ صادق و ساده

فکرما رشدِ کشور ایران

از تشیّـع و از مسلمانان

همه بودیم همره وهمراه

چون برادر و یک هدف یک راه

تا کـه خـورشید سر زد از مغرب

بخت بیدار در زد از مغرب

قرن ها بوده شاه هـا حاکم

بحث تغییرو خون به هم لازم

فرصتی لازم است تا تغییر

بشود در همه شئون تکثیر

بحث تغییر و ساختن باهم

وقت بسیارو صبر خواهد هم

 از گزافه و یاکه بیراه نیست

نپذیرد کسی که آگاه نیسـت

بر اساس سفـارش قـرآن

صبـر باشـد مرام دانایان

نرود یادمان از آن ذلّـت

روزگار حقارت و خفّـت

نسل دوّم و سـوّم نهضت

بوده همراه و همدل ملّت

ریشه های ستم زجا کندیـم

جای آن بذر عشق افشـــاندیم

نازنین ، قطـع دســت از دزدان

بــود کــاری بزرگ در ایران

سالها کشور اسـت و تغییــرات

پنجه در پنجۀ ستم فی الذّات

دشمنان هم یواشکی ، گاهی

زده ضربـه برای بدخواهــی

حقّ و باطل همیشه در جنگند

بر سر نام و ننگ میجنگند

عدّه ای هم بفکرخود هستند

خورده مال حرام و بدمستند

کن تصـوّر درخت زردآلو

یا گلابی وَ بِه وَ آلبالو

میدهد میوه های گوناگون

خورده از آن و جان شود گلگون

چندتائی خراب هم دارد

چند کرم خورده هم ببار آرد

انقلابـی به این بزرگی هـم

چنــد دزد هم شدند در آن درهم

چاره برخورد سخت با دزدان

نه که قطع درخت از بنیان

راه حل قطع دست دزدان اسـت

دست دزدان بلای ایران اســـــت

نه که از انقلاب بدخواهــی

گفتنِ بد از آن به خودخواهی

اینهمه بوم و بر شده آباد

کنده شد ریشه های استبداد

تا به مقصد نمانده است راهی

بهترین راه کمک و همراهی

دشمنان در کمین ما هستند

سدّ دنیا و دین ما هستند

چاره ی کار دست یکرنگی است

باقیش حرف و جای دلتنگی است

تا رسیدن به نقطه ی مطلـوب

مانده یک یاعلی جدّداً خوب.

احمدیزدانی