قسمتی از مثنوی بلند فیروزکوه
به گــــوشه هـــــای هـــرانده ،کنارۀ نم رود
به شورو دشتی و ماهور ،نغمه ها وَ سرود
به گـــوش میرسد هرلحظـــه ،بلبلان هستند
به رقــص در دلِ البــرز سرخوش و مستنـد
زِ مــــردمی کـــه به پاکی فسانه هــــا دارند
به مهـــــربانیِ خـــود بر کـــویر مـــی بارند
هــرآنچه گفته شَوَد اندکی زِ بسیــار اســـت
یقیـــن به مـــــردمِ شاکر خدایشان یار است.
احمدیزدانی(کوتوال)
