در غیبت تو از چشم خون است که میبارد

در غیبت تو از چشم خون است که می بارد
غم شادی بسیاری از دوری تو دارد
لیلائی و محبوبی ، مجنونی و مطلوبی
در غیبت تو جان را دوریت می آزارد .

زده با سنگ جهالت بخودی بیگانه

زده با سنگ جهالت به خودی ، بیگانه
شده است کاخ خردمندی ما ‌ویرانه
دشمنی ها شده آوار و بزیرش ماندیم
مانده بیغوله ای از خانه به صاحبخانه .

ساکتم رنجیده تر از مردگان

ساکتم رنجیده تر از مردگان
خسته جان در گور غمهای زمان
مسخ و تنها ، خاطراتی گمشده
در فرار از مکر و رنگ مردمان .

وقتی دیانت با ریاکاری عجین است

وقتی دیانت با ریاکاری عجین است
شیطان چنین جان را رفیقی نازنین است
آلوده ی کسب حرام و نان دزدی
جانی که شیطانی شود رزقش چنین است.

وقتی که دهی به بد تو پاسخ به بدی

وقتی که دهی به بد تو پاسخ به بدی
میگردد حضور او حضوری ابدی
امّا اگر از پاسخ آن کرده ابا ،
از بهر کلاه او نماند نمدی .

هر غریبه خفتگان را کدخدائی میکند

هر غریبه خفتگان را کدخدائی میکند
هر فراری در قفایش ادّعائی میکند
چون که کشتی را رها سازی بدریای مهیب
دزد دریائی برایش ناخدائی میکند .

از داغ تو غمبارم

از داغ تو غمبارم
داغ رخ گل دارم
می پیچم و می گریم
شوریده امت امشب

تب دارم و میبارم
در حسرت دیدارم
رفتی تو و با یادت
باریده امت امشب

گرییده امت امشب
خندیده امت امشب
در خلوت تنهائی
بوسیده امت امشب

گم کرده امت امشب
جوئیده امت امشب
در عالم رویائی
بوئیده امت امشب

تو هلهله ی عشقی
من زائر دیدارت
لاجرعه تو را چون می
نوشیده امت امشب

در حسرت چشمانت
در پهنه ی دستانت
ولگرد و تب آلوده
لولیده امت امشب

جوشیده امت امشب
پوشیده امت امشب
با عاشقی و مستی
بخشیده امت امشب.

پلکی زده فرمود مرا خواب این است

پلکی زده فرمود مرا خواب این است
یکقره فشانده گفته است آب این است
خوابید درون قبر و گفت این سجده
حاجت شده ام روا که محراب این است.

مغزها پوک و زندگی زاره

مغزها پوک و زندگی زاره
حال بودن شدید بیماره
گوش ها کر و دست و پا لمسه
دهنا باز و حرفش آزاره

مانده در سفره ها غم و حرمان
شد نداری به خانه ها سرطان
مادران دق نموده از داغند
پدران از خجالتند گریان

بعضیا ده سفر به حج رفتند
عدّه ای از گرسنگی مردند
بعضی از مدّعی به خدمت هم ،
هر امانت که دستشان خوردند

پیرمردا به نوکری رفتند
دختران بار دارِ از دردند
عدّه ای خورده هر امانت را
مادران غرق حسرت و سردند

عامیان از نداری آلوده
عالمان غرقِ آرزو بوده
هرکه از حق دفاع کند محکوم
حاکمان راحتند و آسوده

زندگی همنفس به اجباره
آنچه پیدا نمی کنی کاره
ذلّت نوکری فراهم هست
استراحت برای اشراره

هرکه آزاده شد گرفتاره
شاعران را قلم شررباره
ناله ی نخبگان غریبانه
حال مردم خراب و دل زاره.

همیشه رو به کویر است جانب این رود

همیشه رو به کویر است جانب این رود
همیشه دیر میشود هر رفتنی برایش زود
بسوزد هرچه ببیند ز خشک و تر باهم
بمیرد هرچه بسوزد به جا بماند دود.

با روح خسته به میخانه می خزم

با روح خسته به میخانه می خزم
خود را به نیش غریبانه می گزم
افسرده هستم و با پای خاطرات
بر روزهای خوش رفته می وزم.

هستی تو گلی که در خزان واشده ای

هستی تو گلی که در خزان واشده ای
مانند امید تازه پیدا شده ای
پیک آمد و پیک آخرم رفته ز کف
دیوانگی مرا تماشا شده ای .

از غم مردم اگر افسردی

از غم مردم اگر افسردی
غم رنجوری آنان خوردی
شده ناداری مردم دردت،
بازی زندگیت را بردی .

عمری پر از حکایت از شکوه و شکایت

عمری پر از حکایت از شکوه و شکایت
از کودکی به پیری هر روز آن حکایت
هر سو روانه لشکر از خیر و عالمی شر
بر لب سخن رفاقت دلها پر از کدورت
دنیا پر از عجایب حاکم نفاق و قدرت
حیرانی از تناقض غوغای عشق و نفرت
اصرار روی وحدت نیّت فریب و حیلت
از خشت اوّلش کج ویرانه بین عمارت
با خالق و جهانش با عاشق و مرامش
در زیر و رو کشیدن ای وای از این خسارت
هرگز نمی رود کج در لانه مار پندار
تا ناکجا رود این بار کج از عداوت .

هر گل که بی وداع و غریبانه رفته است

هر گل که بی وداع و غریبانه رفته است
عطرش همیشه هست چو از خانه رفته است
هرگز نمی رود از خاطرات شب ،
ماهی که بی نقاب و شریفانه رفته است .

هر زمانی بیادت افتادم

هر زمانی به یادت افتادم
زنده گشتم دوباره جان دادم
خاطراتت نمی رود از یاد
مرد غمگینِ ظاهراً شادم
پر زدم تا به ابتدای تو من
یاد حوّا و گندم و آدم
هرچه گشتم وَ جستجو کردم
موجب رنجشم خودم بودم
راه حلّی نمی کنم پیدا
تا دوباره شود مرا همدم
دارم امّید معجزه اکنون
که بیائی شفا دهی دردم .

اوضاع زمان ما دگرگون باشد

اوضاع زمان ما دگرگون باشد
دلهای همه ز دست ما خون باشد
با اینهمه دسته گل که دادیم به آب
لیلای به ما رسیده مجنون باشد.

رفته است چوبی به ماتحتی فرو

رفته است چوبی به ماتحتی فرو
کرده مفعولش ز نوبت گفتگو ،
با تعارف بیخیال و خنده رو ،
گفته ، ای استاد از دزدان بگو،
گلّه وقتی مورد تاراج هست
از کبابش کوه و در پُر گشته بو
گفتگو از دزد‌ِ تنها بیخود است
دزد و چوپان باهمند بی گفتگو .

دل و دماغ زمانه به قیر میماند

دل و دماغ زمانه به قیر می ماند
برای خسته زمین چون حریر می ماند
در این زمان گرانی و فقر و بیکاری
گچ از نگاه گرسنه پنیر می ماند .

این حرفهای اضافه بلای جان

این حرفهای اضافه بلای جان
در کوچه های نوشتن مزاحمان
از میشود جدائی من از تو ، با ولی
آغوش باز و تو خوابیده ای در آن.