روز و شب های فراوان دیده ام
اصطلاحاً گرگ بالان دیده ام
همنشین شعله بودم سالها
گُرگرفتم ، شعله ور گردیده ام
تن در آتش ،جان رها ، آزاد بود
در تمام عمرخود جنگیده ام
گرچه من میسوختم از هُرم خود
بر فلک در سوختن خندیده ام
روزو شب با جسم زخمی با غرور
با تمام قدرتم کوشیده ام
بوستان عمر من پربار شد
میوه دادو من از آنها چیده ام
با یقین در معبر تنگ زمان
هر تقاضائی که شد بخشیده ام
نیست دیگر آرزوئی در دلم
شاکرم از خالق نادیده ام
احمدیزدانی
گفتن از دریا برایم قصّه بود
وسعتش در ذهن من مانند رود
تا که دستم را گرفت و برد دوست
دیدم و از جانِ من برخاست دود
سالها در حسرتش میسوختم
من سوار موج و موجم در ربود
با همه خیزاب ها و هیبتش
با کفِ برلب وَ خارج از حدود
موجهای سرکش و غرقاب ها
بیکرانه وسعت کشف و شهود
روح انسان و نهنگی روبرو
یونِس أمد یادِ من ،بودو نبود
جمع خیر و شر وَ خوبی و بدی
راهی و در لحظه ممنوع الورود
عمق و پهنا ، عالمی پیچیدگی
چشم گوش و گوش چشمی بی قیود
در بلندِ موجهایش گُم شدم
آمدم از اسب خودخواهی فرود
تازه دانستم که عالم کوچک است
در قبال قدرت حَیّ ودود .
صف کشیدند عاشقانت هرطرف ،شاه و گدا
دور زیبائی تو در گردشند پروانه ها
نغمه میخوانند در گوشت برایت بلبلان
گشته اند بسیاری از مردم به نازت مبتلا
میکنی دیوانه با چشمان خود هر عاقلی
نیست در دنیا کسی مثل تو زیبا و بلا
هیکل رعنای تو زد روی دست هرگلی
از تماشای تو اینجا خون به پاشد ،خون به پا
آمدی هربار ،دزدیدی دلی را برده ای
شد شکایت ،مانده روی دستها پرونده ها
خوشکلی اندازه دارد،انقدر خوشکل نباش
هرچه داری رو نکن از جلوه ها و عشوه ها
قلب لیلی از تو خون شد روی شیرین از تو زرد
دست بکش از سرقت دل ،توبه کن محض خدا
أرزوی مرگ تو دارم چون از بس ظالمی
از خدا خواهم که یارت برتو گردد بی وفا.
احمد یزدانی
طوفانِ تو وُ کشتی عشق من و یک راز
آرام نشو ،موج بساز و به من انداز
من منتظر زلزله ی وحشیِ یادت
تا بازگشاید به تکانی درِ دل باز
ویرانگریت حادثه ای تازه نبوده
هربار برای گسلم بوده سبب ساز
رفتی تو چرا؟باش بکش عاشق زارت
مرگ است مرا جان ،تو ببر لذّت پرواز
این رسم که کردی تو از آن پیروی عشق است
یک رنج مداوم و بیان گشته به ایجاز
هردل که به عشقی گره خورده است بسوزد
من زخمی از آن ،خوب وَ زخمی شده ام باز
درمانِ تمام مرض عالم از عشق است
عشّاق ندارند به سر فتنه ی امراض
باش و بنوازو بفرست کشته شوم باز
تو شاه خیال من و من نزد تو سرباز
برگرد شَوَد سایه ی تو تاج سر من
من کلبه ی ویرانه و تو خانه ی نوساز
در عشق هزینه قدم اوّل آنست
هرکس ندهد نیست وِرا قدرت ابراز
برگشتن تو جان مرا عمر دوباره است
چون موج که میمیردو از نو شَود آغاز
حرف دلم این است ،به لب کرده تَرنّم،
من مرغ اسیرم و توئی پنجه ی شهباز.
احمدیزدانی
#کوتوال
بانوان بوده به باغ و بَرِ دنیا گلها
سرو سامان و چنان غمزه ی صحرا،گلها
معنیِ همسری و یاریِ مردان هستند
چون نسیمند سبکبارو معمّا گلها
از لطافت خودِ نورند ،چنان غنچه ی مست
متبسّم به سرِ شاخه ی رعنا ، گلها
دلبری کرده ، وفادار به پایش همه عمر
عشقشان قدرت مرد است بمولا ، گلها
روز مرد آمدو آنها به تکاپو هستند
تا وفا جشن بگیرد وَ هدایا گلها
در چنین روزِ مهمّی سخن است از زن ها
بازهم صحبتِ گلها شده هرجا ، گلها
به محبّت وَ وفاداریشان مردان خوش
زن بخواهد بکشد مرد به بالا ، گلها
بی سبب نیست که مردان همه در خانه اسیر
وَ چنان چشم و چراغِ دلِ آنها گلها
همه ی خوب وبد عالم و زن جفت همند
مثلِ ویرانه جهان بی رُخ زن ها ، گلها
چون بلا بوده ،خدا قسمت هر خانه کند
تا که درمان مرض کرده به سودا ، گلها
زن نباشد که جهان نیست ، خردمند کسی است
که بداند همه ی شورِ جهان را گلها .
احمد یزدانی
