شوره زار

میوه را کامل کنی بر شاخسار

برگ ها را زیر پا بخشی قرار

میوه ام کن کاملم کن خالقم

زیر پا خُردم مفرما زار زار .

من ندارم طاقت عدل تورا

ابر بخشش را به اعمالم ببار

در تمام عمر خود در سرکشی

بوده ای باران ولی من شوره زار

دست‌ها خالی و روی من سیاه

سرکشی بدعاقبت در پای دار

بازهم دارم طمع بخشندگی

تو کریم و من طمعکاری نزار

رو بتو آورده ام شرمنده ام

هر گدا دارد ز سلطان انتظار.

امیری فیروزکوهی

از عاشقان شاعری والا ، ادیبم

عشقم بُوَد سیّد کریمخانِ نجیبم

بخشنده تر از حاتم طاعی و دریا

بی مهر مسعود عزیز او غریبم

بسیاری از روح بلندش وام دارد

معنای گفتار و کلام او طبیبم

گمگشته ای در تار و پود شعر اویم

حیران در آن وادی و با حالی عجیبم

چون سرزمینهای وسیع و بیکرانست

اشعار  زیبای دلارای حبیبم

آذین دل را میکشانم زیر پایش

آوای دلتنگی از آن داغ مهیبم .

محبّت

متصاعد شود از رود محبّت شادی

میبری بهره زمانی که در آن افتادی

غرقه بودن که بلا میشود هرجا محسوب

برخلاف همه چون غرق شوی دلشادی

گذرت هرچه بود بیشتر اینجا جانت

می شود صیقلی و ساخته با استادی

چون به دریای محبّت برسی خورشیدت

می کند ابر و پراکنده شوی با بادی

این تسلسل نه که پایان چو سرآغازی هست

تا که ویرانه ی جان‌ها بکند آبادی

عمر جاوید کند هرکه محبّت آموخت

می برد تا ابدیّت سفر از این وادی .

بی تو تماشائی ندارم

من مصدرم ،تنها که معنائی ندارم

تو واژه هایم ،بی تو دنیائی ندارم

عشقِ من و دور از منی ،تنها غمینم

بی عشق روی تـو که رویائی ندارم

امروز دستم را بگیرو یادِ من باش

هر روزِ من دیروز ، فردائی ندارم

من رودم و جاری به صحرای کویرم

در حسرتت رویای دریائی ندارم

رفتن فقط در جستجویت لطف دارد

بی تو برای رفتنم پـائی ندارم

در آرزوی تنگ آغوشت گرفتـار

من عاشق و در عشق پروائی ندارم

آه ای امید جاریِ در لحظه هایم

من در نبود تو تماشـائی ندارم

رقص جولان بر سر میدان

چه زیبا بار هجرت بست سردار

نبیند مثل او دنیا دگر بار

از او ترسید ترس و خودپرستی

به خون خویشتن شد تشنه ای زار

شهادت بود استدعای ایشان

به روز و شب ، به وقت خواب و بیدار

به دنبالش دوان سنگر به سنگر

گرفتار رُخ زیبای دلدار

همه بی تابیش دیدار یاران

شهادت بود تنها عشق سالار

به وقت جنگ در خطّ مقدّم

جلوتر از همه می‌شد پدیدار

برای مرگ خود می کرد خواهش

زمین شد در قفای او گرفتار

رهید از نفس خود رقصی نمود او

جهید و دست کوبان بر سرِ دار

چو مردان غوطه ور گردید در خون

بخود لرزید هستی ، شد عزادار

خدا از شوق عاشق با خبر بود

خودش شد خون پاکش را خریدار.

چشمان به راه تو

چشمان به راهِ تو ، دل بیقرار خویش

افسرده از ندیدن روی نگار خویش

عطر تو هست ، نمی بینمت چرا ؟

ای گل ، نظر نکنی سوی خار خویش ؟

بردی دلم به محبّت و ناز خود

شد سینه عاشقِ تو ، داغدار خویش

هربار سر به خیال تو می زنم

از سوز فاصله ها سر بدار خویش

هستی تو حاضر غایب ز دیده ها

دریاب عاشقِ چشم انتظار خویش

شاید که دیده ببیند ولی تورا

نشناسد از سیاهی قلب نزار خویش

با خود ببر به سفرهای دور دست

با موج مهربانی عالم شکار خویش

آقا ، تو گوشه ی چشمی نشان بده

غوغا کنم به قلم با شرار خویش

برمنتظر همه دنیا نگاه یار

پروانه ی خیال تو دارد کنار خویش .

ای عشق

رویش و نشاط در بهاری ای عشق

سبزینه ی شاد جویباری ای عشق

جانی تو به جسم عالم خاکی ما ،

در سختی روزگار یاری ای عشق

مانند نسیم صبح باغی، شادی

چون پینه ی دست رنج و کاری ای عشق 

یک باغ پر از جوانه ی امّیدی 

تو غنچه به روی شاخساری ای عشق

مانند قلم و خطّ نستعلیقی

با نقش شکسته استواری ای عشق

افسانه ی زندگی پس از مرگی تو

آوای بنان و ماندگاری ای عشق

رجزخوانی کرونا ویروس

عقل اگر بود وطن را غم بن بست نبود

کرونائی که برایش بکند مست نبود

عقل اگر بود همه باهم و همدل بودیم

این مرض مثل شفا یکدل و یکدست نبود

عقل اگر بود نمی رفت کسی در جاده

شخص ویروس چنین غرّه و بدمست نبود

عقل اگر بود جهان وحدت ما را میدید

یک تردّد که خطر دارد و بد هست نبود

عقل اگر بود نبودیم سوار کشتی

و به غرقش هنر و بی هنر همدست نبود

عقل اگر بود یکی بوده همه چون یک مشت

جراتی تا که بماها بزند دست نبود

عقل اگر بود نمی خواند رجز یک ویروس

خوره روح و روان بیشرف و پست نبود

بازهم شکر خدا ، جای تشکّر باقیست

وضع ما بدتر از اینی که کنون هست نبود !

#کوتوال_خندان

امیر بانو

امیر شعر ، بانوئی خردمند

میان جمع استادان برومند

نژادی پاک ، محکم ، با صلابت

ادیب و عالم ، استادی توانمند

پدر صاحب نظر ، شاعر و کامل

وَ از همسر مصفّا و شکوهمند

نسازد لفظ استادی بزرگش

بود کم خدمتش القاب و پسوند

خدایا حفظ فرما از حسودان

دهم خالق تو را بر عشق سوگند ،

نگهداری کن از جان عزیزش

بتابد تا همیشه آبرومند .

.

هشدار کرونا ویروس

خنده بر ریش همه خلق خدا زد کرونا

محکی بر خرد و دانش ما زد کرونا

ذرّه ای که نشود دیده چنین غوغا کرد

لطمه از چین و بفرمان سیا زد ، کرونا

مدّعی بوده که ما آخر عقلیم و خرد

پنبه ی خواب خوش شاه و گدا زد ، کرونا

خودمان از خودمان خورده گلی تاریخی

زیر توپ من و تو رو به هوا زد کرونا

جای دینداری و همراهی و همدردی ها

خنجری پشت دیانت ز قفا زد کرونا

همه مردود شدیم و همه بازیچه ی او

چک خود را بمن و گوش شما زد کرونا

در زمانی که نیاز همه آرامش بود

داد خود را به قم و حوزه ی ما زد کرونا

بازهم فرصت عبرت و توجّه باقیست

بوق هشدار که با بانگ رسا زد کرونا .