معرفت از غم خوبان جهان میسوزد
سینه از آتش بیداد زمان میسوزد
گوئیا آخر دنیاست ، محرّم آمد
داغ عبّاس همه ی کون و مکان میسوزد
کربلا نقطه ی وصل همه ی خوبان است
وصل از ظلم حقیران و بدان میسوزد
حرم آلِ پیمبر به اسارت بردند
دلِ آتش هم از این ظلم عیان میسوزد
نه فقط مُرد شرافت و وفاداریشان
هُرم بیرحمیشان امن و امان میسوزد
آتشِ سینه ی یارانِ اباعبدالله ،
چون چراغیست که تا هست جهان میسوزد
