در بهاری خفن ، کرولائی
ماه شعبان رسید و مانائی
تکیه گاهی شد و دل از آن خوش
که ندارد بجز دلارائی
هرچه دارد تولّد است و حیات
ماه روئیدن و شکوفائی
میروم رو به خالقم با عشق
با وجودی در اوج شیدائی
از تهِ دل به محضرش گویم
دارم از ساحتت تمنّائی
خالق کائنات و موجودات
تو خداوند عالم آرائی
یک نگاهی بسوی ما انداز
جهل ما را بکن تو دانائی
از زمین دور کن تو بیماری
رونقی نو بده و کارائی
تا نبینیم غیر قدرت تو
هرچه باشد نشاط و زیبائی
رنج ما را بدل به شادی کن
بندگی کرده در توانائی
از ریا و حسد رهایی ده
چشم دل را بده تو بینائی.
