از ایرانی جهان بهتر ندیده

از ایرانی جهان بهتر ندیده
اگرچه گوش آنان شد بریده
سکوت اندازه دارد خسته هستیم
شدیم از شدّت سختی خمیده
تحمّل کرده رنج عالمی را
دگر خنجر  به جای بد رسیده
زند آتش بجان احوال مردم
که از تبعیض نامردم چشیده
بگورش رفته آسایش و راحت
خوشی و خنده از کشور پریده
اگرچه نصف عالم دشمن اوست
برایش نقشه های بد کشیده
ولی نسل گذشته با رشادت
شده در پهنه گیتی پدیده
نرفت در زیر بار دشمنانش
شده فولاد سفت و آبدیده
نبرده بهره از رنج و تلاشش
خیانت در دلش با غم خلیده
ولی اکنون زمان ویژه آغاز
جوانان کرده طرح فکر و ایده
از آنجائی که انسان وقت زادن
شود با شکل خاصش آفریده
چه خوب است تا که هرنسلی بدستش
شود نقّاشی رشدش کشیده
بُوَد خیر و صلاح ویژه در آن
و بهتر حاکمان آن را شنیده
نهاده خودپسندی را به یکسو
ترازو بود حق از آن چکیده
نخواهند هیچکس را نوکر خود
نخوانند خویشتن را برگزیده
بپرسند از نظرهای جوانان
جوانانی که میهن پروریده
اگر اینگونه می‌کردند قبلاً
نمیشد پرده ها اکنون دریده
اگر چه عالمی در گیرو دار است
صداقت از جوامع پرکشیده
ولی ایران و ایرانی رشید است
هزینه داده در راه عقیده
اگر از رفته ها عبرت بگیرد
شکست و رنج و بدخواهی رمیده
بهمراه خرد با خیر و خوبی
نموده انتخابی برگزیده
تفرّق را بگور خود سپرده
کنار هم ز هر رنجی رهیده .
#احمد_یزدانی
kootevall.blog.ir

عاقل نشود هم سخن نادانان

من بودم و خاطرات او بود و غمی

من بودم و خاطرات او بود و غمی

غمگین تر از آن بوده که گویم سخنی

آمد به سر قرار و از رفتن گفت

او رفت و من و سکوت و آه و مِحَنی

خالی شده از امید و شادی دل من

تا نیستی ام فاصله مانده به دمی

من ماندم و تنهائی و افسانه ی او

آواره ترین در حسرت شب شکنی

با قلب شکسته و وجودی که تهیست

دیگر چه کسی نگه کند بر چو منی ؟

.

خون گریه میکنم به سکوت از فراق خویش

 

خون گریه میکنم به سکوت از فراق خویش

ای دوست از که بگیرم سراغ خویش؟

شاهم وَ بسکه به من کیش داده اند

واداده تاج و تخت و پناه بر اطاقِ خویش

دیوانه ام وَ به تقلید بسته اند

روحِ مرا که نباشم چراغ خویش

با دست و پای بسته درونِ اجاق عشق

هستم چو شعله فراریِ داغ خویش

لیلاجم و همه شب در قمارِ مهر

ولگردو وازده ی جفت و طاقِ خویش

ما را چه همنشینیِ اصحاب اعتبار؟

بهتر که گم شده ی اشتیاقِ خویش

تو عاقلی ، بده پاسخ که بشنوم

آتش کشیده تو دیدی به داغِ خویش؟

کوتوال

 

غرقم به شب و سکوت است حسود من

غرقم به شب وَ سکوت است حسودِ من
آلوده ی عزاست همه تارو پودِ من
فکرم نمیرود به درستی به کارِ خود
ولگردِ پهنه ی شبهاست بودِ من
افسرده ام وَ نفرتِ تبدارِ کینه ها
پایش گذشت از سرِ حدّو حدودِ من
محوند سایه و شب در سیاهیم
هستی گرفت بودنِ خود از نبود من
از خواب جستم و یک پنجره وَ نور
پایان گرفت خستگی من ، جمودِ من
از نو رسید روزو سلامم به روز باد
تقدیمِ هموطنانم درودِ من  .