آمد به جهان نورِ هدایت و تعالی
فرزند علی ابن ابوطالب عالی
عالم شده روشن ز قدم های حسینی
در سوّم شعبان شده هستی متعالی
شد کون و مکان وقت حضورش متلاطم
بخشیده مدینه به جهان عِزّ و جلالی
وقتی که خبر آمد و احمد شده آگاه
گریان شدو بوسیده حسینش متوالی
فرموده که در کربُبَلا میدهد ایشان،
با خون به بشر عزّتِ بیمرگ و زوالی
از خون حسین ابن علی حق متکثّر
حق جلوه ای از شعشعه ی نیک خصالی
یک بار نه ، هفتادو دو بار از طرف خصم
در کربُبَلا کشته شود حق به چه حالی،
نفرین به یزید ابن معاویّه وَ یاران
با هرکه که بد کرد ، اگرچه به خیالی
دنیا ست چو دریا و حسین کشتی امن است
تاریخ ندیده است چنین جان زلالی
یاران شریف هر یکشان عشق مجسّم
عشقی که به هر یک شده از جان متجالی
نوری که جهان را ببرد زیر شمولش
عشقِ به حسین ابن علی ، مهرو تعالی.
