فرزند قلل و کوه و کوهستانم مفتون جمال و جلوه ی گیلانم شدپیشه ام عاشقی، چو شمعی روشن در معرکه ی باد خوش و رقصانم دائم و مرتّباً در آمد شدنم چون مارکوپولو به گردش دورانم من چشمه ام و مقصد من دریاهاست آرام بسوی مقصدم میرانم از صخره و قلّه های کوهستانی سرسخت شدم ،مقاومت در جانم گیلان که بهشتِ من وَ عشقم آنجاست از دیدنِ روی ماه او خندانم امّا همه ی نای و نوایم تهران معتاد شدم به او ؛ خدا درمانم اینها که شنیده اید یک جمله چنین من ذرّه ای از بزرگیِ ایرانم
وحدت شده موسیقی خندیدن ایران عالم شده مسحور درخشیدن ایران آغاز شده لحظه ی تاریخی عالم دنیاست تماشاگر رزمیدن ایران دشمن که در اندیشه ی نابودی ما بود زانو زده از دانش و بالیدن ایران همراهی دین با هنر و دانش و ایمان شد موجب آزادی و نازیدن ایران .