نه گُلی ماند و نه گلدان و گِلی

نه گُلی ماندو نه گلدان و گِلی
نه درختی و نه باغی و دلی
باغبان دست به غارتگر باد
دادو پا بر سر پیمان بنهاد
باد غرّنده چو داس
زده بر ریشه یاس
سرو ها خشک شدند
سایه ساران سترگ افتادند
صاعقه قاصد درد
همه ی باغ و درختانش را
کرد خاکستر سرد
و چه سان مادر گیتی
شود آبستن مرد؟

بعد از هزار و سیصد و اندی سال

بعد از هزار و سیصد و اندی سال

 

بعد از هزار و سیصد و اندی سال

از ذکر درد تو گریانم

بعد از هزار و سیصدو اندی سال

بعد از هزارو سیصدو اندی سال

                از ذکر درد تو گریانم

                   گلواژه های شرافت را

                  از دفترعروج تو می خوانم

 

سروی به اهل بیت پیمبر تو

با جسم قطعه قطعه و عریانت

                هرلحظه بر تو سلام الّه

                 در یاد قتلگاه و ستورانم

 

هر حرکتِ تو آیه ای از قرآن

            هستی چراغِ هدایتگر

          هر تکیه از تو پر از عاشق

               خوشبخت اینکه مسلمانم

 

تو معبری به یقین هستی

         اوج کرامتِ دین هستی

                از نوکرانِ شما هستم

    ارباب از درد تو گریانم

 

اوجی تو ، قُلّه توئی آقا

       تسکین زخم عمیق من

            داروی درد بشر هستی

        خورشید تابناک دل و جانم

 

مجنون عشق شما  هستم

      گمگشته ، عاشق دیوانه

              تا وقت آمدن صاحب

         در سایه سار حضرت سلطانم.

                                 احمد یزدانی

@Ahmadyazdany