کشتی خلقت به طوفان داده دست

کشتی خلقت به طوفان داده دست
عالم از طغیان و عصیان خسته است
بار خود را شب ز خون روز بست
عزّت از بودن روابط را گسست
گُم شده در نقشه ها اقلیم روز
هرطرف آزادگان در ساز و سوز
اهرمن خوشحال حاکم بر جهان
در کمینگاه فریب مردمان
میرسد از ره محمّد ، حق پرست
او امین ، انسان خاص و ویژه است
بوده عالم غرق جهل و خودسری
داده خالق کسوت پیغمبری
شد رسول مهربانی در زمین
بر جهان با خُلق و خوی خود نگین
کرده عمق مطلب حق را ادا
بیخدائی از تلاشش شد فنا
پهنه ی عالم دگرگون شد از او
کافری مقهور و افسون شد از او
سلطنت دارد هرآنکس بنده است
خوش بجانی کز محبّت زنده است.

نیمه ی زیبای خلقت روح پاک زندگی

نیمه زیبای خلقت ، روح پاک زندگی

آفتاب بی بدیل بخشش و بخشندگی

انعکاس مهربانیهای خالق در زمین

منتهای روشنائی ، آخر تابندگی

معنی شورآفرین زادن از عمق عدم

بی بها هر گوهری نزد تو با شرمندگی

زیر پای تو بهشت و رستگاری مهر تو

نور جانت می ستاند هستی از درماندگی

ابتدای زندگی ، مفهوم و رنگ و بوی آن

شور و حال آفرینش ، معنی سرزندگی

جوهرت را چون خداوندِ محبّت می سرشت

با هدف کامل شد از ایشان همه سازندگی

مادران والاترین های جهان هستی اند

مظهر مهر و محبّت در ورای سادگی

گفتگو از تو بهانه از برای خوبی است

تا بیاد آید ز کوثر سوره دلدادگی

نیست در نزد خدا محبوب تر از زن کسی

حضرت زهرای اطهر قلّه ی بالندگی .

عاشق چشم سیاه تو شدم ای یارم

‍ عاشق چشم سیاه تو شدم ای یارم
بتو دل داده ام امّید وصالت دارم
روح وجان عاشق ودل عاشق ومن شیدایم
از غم عشق تو افتاده ام و بیمارم
باتو بودن شده دنیای من و رویایم
مثل مجنون شده دیوانه ی بیمقدارم
راضیِ مرگِ خودم بوده ولی دم نزنم
بهرِ دیدار تو سرگشته ی صد افکارم
عاشقان و غم معشوقه و خود آزاری
من که چون برده و آواره ی هربازارم
تو نباشی سخنی نیست که تا گفته شود
از خیال تو چنین ناطق خوش گفتارم
می روی میبری همراه خودت قلبم را
گیج و گنگ از تو شدم این همه ی اسرارم
جانب عشق گرفتم همه عمرم ای عشق
بنگر گاه بگاهی ، نده بیش آزارم
دل خونین من و عشق تو و راه دراز
نرسم گر بتو من خوارتر از هر خارم.

می کنم آغاز با نامت سخن

می کنم آغاز با نامت سخن

مفتخر بر نامِ نامیِ تو  من

ماهِ زیبا و زمین و آسمان

 هست انوار تو در هر جز آن

در دلِ هرذرّه  از ذات جهان
دست قدرتمند تو باشد عیان

غرقِ تدبیر تو هستم سال ها
رسته با لطف تو از بندِ بلا

هرچه گفتم من زِ روزِ ابتدا
 تگیه گاهِ من فقط بودی شما

خام گفتم ، بی قواعد گفته ام
 پخته گفتم ،با شواهد گفته ام

از شب و روزت هزاران داستان
گفته ام من بارها ،با صد زبان

از درختان و گل و صحرای تو

از کویرو جنگل و دریایِ تو

می دهی از این به آن دیگر حیات
می دهی درماندگان را تو نجات

عشق را در سینه ها انداختی
کینه راهم سدّ راهش ساختی

خلق کردی مرگ را از زندگی
داده ای معنا به مرگ از بندگی

سالها من خام بردم نامِ تو
 خورده ام مِی را شکستم جامِ تو

هم دل و هم چشمِ دل ، هم زندگی 
هست بی نام تو عینِ بردگی

جمله ی اوراق و دفتر از تو هست
عشقبازی هایِ اختر از تو هست

ظلم و عدل و روز و شب نحوِ تو هست

رفت و آمدها همه محوِ تو هست

وادیِ فکری و مشتاقی زِ ما

 می دمی بر مُردگان روحِ بقا

هرچه گویم از تو، مثلِ قطره هست 
سوزنی در کاهدان و ذرّه هست

می دهی تو اختیارو جبر هم
می کنی تو زنده و در قبر هم            

از دلِ آتش برودت می دهی

از تفرّق تو مَودّت می دهی

می کنی آتش به ابراهیم سرد

 می کنی حق را تو پیروز نبرد

هرچه هستی دلبری زیبا توئی
ابتدا و انتها ، دنیا توئی

خالقِ من ،خالقِ عالم شما

خالقِ کلِّ بنی آدم شما

دستگیری کن مرا ،رهبر توئی

بر تمامِ انس و جان ،سرور توئی.