عاشقی را به خیال شب میخانه کشاندم
وَ قلم را به شب واقعه ی رفته دواندم
وَ بیان کرده ام از مشکل خود گوشه ی تلخی
غم دل را به سوی معرکه ی حادثه راندم
شده روشن دلم از خاطره های خوش رفته
همه ی فکر دگر را که گمان کرده پراندم
شده انسان دگر با خرد و نور امیدش
به در خانه ی حق سینه ی دیوانه رساندم
که خدایا بده از لطف خودت حاجت من را
وَ بپرور تو نهالی که به امر تو نشاندم
ز غم صاعقه و غُصّه ی طوفان ببرش در
و ز عمق دل خود اشک طلب هرچه فشاندم
خبر آمد که به آخر برسان نیّت خود را
من همه شرّ و بدی را ز کنار تو رماندم .
.
