مردم بنویسید که غم می بارد

مردم بنویسید که غم میبارد
از دشمن و از دوست ستم میبارد
هر ابر که بار دشمنی در او هست
گاهی بزیاده گه به کم میبارد .

نا امید از همه ی عالم و آدم شده بودم

نا امید از همه ی عالم و آدم شده بودم

ستمِ جان خودم دلخور از عالم شده بودم

همه ی روح و روانم شده اندوه و شکستن

وسط معرکه از جمع خودم کم شده بودم

شده ام آدم غمگین که شکسته پرو بالش

تک و درگیر پشیمانی و نادم شده بودم

تو رسیدی ، به محبّت نگهم کرده عوض شد

همه ی حال و هوا ، زنده در آن دم شده بودم

شده ام زنده دوباره و جوانه زده از نو

وَ چنان لذّت آرامش شبنم شده بودم

شده ام عاشق تو گشته رها از همه ی غم

و زمینی که ز باران شده خرّم شده بودم

شده ام آدم بی غم ، شده ام یک شب روشن

شده ام نور فروزنده و در دم شده بودم

و شده خاک تو من حضرت سردار محبّت 

و چنان لشکر در خطّ مقدّم شده بودم

نتوانم ننویسم که شدم بندی مهرت

و چو زندانی بخشایش حاتم شده بودم

و بیاد آورم از لحظه ی دیدار تو ای مه

چو شب شادی و چون پاکی مریم شده بودم

و خوشم اینکه تو را دیده به چشمان خیالم

تو چو سلطان و به درگاه تو محرم شده بودم .

#احمد_یزدانی

#انجمن_ادبی_کوتوال

من غم ، تو شادی و دنیا پر از ستم

بهتر است این زمین شود دریا

بهتر است این زمین شود دریا

از خجالت رَوَم به قعرش تا

بخورد مثل یونسم ماهی ،

که نبینم ستم‌ به انسان ها .

من و ماه و شب و بیداری و عشق است و تو کم

من و ماه و شب و بیداری و عشق است و تو کم

 

تو نبـــاشی همه عالم سیه و درد و ستم

 

بِشِکن قفلِ قفس را و به من ملحق شو

 

من و تو ما بِشَویم و نشود حاکم غم