فیروزکوه ، از ارتفاع گدوک و بلندی زرمان

از ارتفاع گدوک و بلندیِ زَرمان
وسیع و پاک و بزرگی چو کشور ایران
صدایِ بادِ تو در انحنای کوهستان
به تک نوازیِ خود بست دستِ چوپانان
درونِ کوچه ی تاریخ بلبلان تو مست
زده به لشکرِ تورنه و بسته او را دست
میانِ قلعه ی کافر شد از تو غوغاها
به پایِ تپّه ی اِشکارو تنگِ سراِنزا
تـو سـرزمینِ گُلی ، هر کرانه ات بستان
شد از تو دلبری و عشق واله و حیران
به گوشه های هـرانده ، کناره ی نم رود
هزار باغِ گُل هر لحظه گفت ، برتو درود
نگینِ حلقه ی عشّاق ، حضرت اسماعیـل
کنارِ واشیِ زیباتر از کناره ی نیل
به شاهراهِ امامت به امرِ حق وصل است
برایِ منطقه عشقش همیشه یک اصل است
کمندِ مدفنِ پاکش به زیرِ کوهِ بلند
تسلّی است به جانهایِ عاشق و دربند
پلی میانِ معادو ائمّه ی اطهار
نگاهِ تشنه ی عـاشق به گُل به فصلِ بهار
نـواسِ چشم تو دارد غرورِ بی پایان
به ارجمندو اهنزو لَزور الی وُشتان
در حبله رودو کتالان و غارِ رودافشان
نشانه ها همه از عاشقیّ بر ایران
تو نامِ نامیِ فیروزکوه وَ تاجِ سَری
به میزبانیِ فرزندِ عشق مفتخری
احمدیزدانی