صبح است و اذان و یک سرآغاز

صبح است و اذان و یک سرآغاز
دنیای نماز و شوق پرواز
می‌خواند هر آنکه را که اهل است
درهای زمین و آسمان باز
باران دعا و سینه بیتاب
در چهره منتظر غمی ناب
چشمان به ره نگاهی از دوست
شب منتظر حضور مهتاب
در خلوت گفتگوی با یار
یک سینه غم است و شوق دیدار
آید سر وعده رفته هجران
خنده شده بر لبان پدیدار
در باغ دعا گل اجابت
از سوی خدا شود عنایت
شادی همه جا ز شوق دیدار
یک چهره ساده از قیامت .

کرده تعریف خود شبانه و روز

کرده تعریف خود شبانه و روز

کرده تعریف خود شبانه و روز

گفته از دیگران به ناله و سوز

دیگران رفته تا به مقصد خود

ما شروع هم نکرده تا به هنوز

سی و هشت سال نوشتم شی و هش دفتر را

سی و‌هشت سال نوشتم سی و هشت دفتر را

منقطع ، یکسره ، از خیر ، زمانی شر را

رنج ها دیده ام از گردش ایّام ، ولی

صیقلی کرده ام از درد رُخِ باور را

گفته ام از شب و از روز  ، بدی ها ، خوبی

خوانده ام هرچه که می‌شد سخن سرتر را

گفته گویا و روان باورخود را با شعر

زده ام بوسه ی پر عشق لب ساغر را

حاصل کار و تلاشم به دل دفتر هاست

کرده ام با قلمم فتح دژ و سنگر را

ادّعا نیست مرا ذرّه ای ، حتّی ارزن

نازنین گوش کن از من سخن آخر را

هرکه تعریف کند از خودش از بی هنریست

عطر  گل شاد کند سینه ی هر دلبر را .

بازیچه ی اشخاص دوروئی شده ایم

بازیچه ی اشخاص دو رویی شده ایم