منی که در قفس هستم ز دست پندارم

منی که در قفس هستم ز دست پندارم
چگونه میشود از خود دلی بیازارم؟
اسیر چاه خیال از برادران هستم
چو یوسفم که گرفتار مکر بازارم
نبوده جز غم من همدمی که گویم راز
تمام سهم من از خلقتم شد آزارم
دلی که ساده تر از آینه به جانم بود
شکسته اند و مرا گفته اند گنهکارم
بهار عمر خودم را ندیده ام هرگز
بهار من شده زندان حسّ و افکارم
شکایتم به کجا برده با که گویم باز
منی که غیرِ غم هرگز نبوده غمخوارم .

در قفس بودن و پرواز نکردن سخت است

بلبلم وقت سرودن قفسم چون باغیست

بلبلم وقت سرودن قفسم چون باغیست

سینه سوزان و در آن باده ی یادت ساقیست 

تحت تاثیر خیال تو سرودم عشق است

عاشقی آب حیاتی است که در دل جاریست.