اسیر پیچ و تاب و زلف و مویم
گرفتار نگاه و چشم و رویم
از آنروزی که دیدم داده ام دل
یکی از عاشقان کوی اویم
نمازم خوانده ام پشت سرش من
چنان یخ از نگاه سرد اویم
حسابم را رسیدم در خیالم
به زیر پای غیبت نزد اویم
لباس صبر پوشیدم نشستم
که با دلدار خود از او بگویم
کنم من شکوه اش را با نگارم
به خورشیدی که از او آبرویم ،
خدایا شاهدی راند از در خود
به اخمی که شد عقده در گلویم
کنون در دل غبار غم نشسته
بجز تو راز دل را با که گویم ؟
برای دیدن روی تو ای یار
به غربت سالها بودم گرفتار
ندیدم روی ماه نازنینت
ندیدم رنگ آرامش به یک بار
شب و روزم عجین با میگساری
و لایعقل بفکرت بوده هربار
اسیر روزگاران بوده از تو
نبود م راحتی در خواب و بیدار
شد هر تاری ز گیسویت برایم
طنابی که کشاندم تا سرِ دار
در آن غوغای عقل و عشق، آخر
حقیقت روبرویم شد پدیدار
رسیدم من به عشق خود سرانجام
شدم عاشق به روی عشق این بار
برای دیدن روی تو ای یار
به غربت سالها بودم گرفتار
ندیدم روی ماه نازنینت
ندیدم رنگ آرامش به یک بار
شب و روزم عجین با میگساری
و لایعقل بفکرت بوده هربار
اسیر روزگاران بوده از تو
نبود م راحتی در خواب و بیدار
شد هر تاری ز گیسویت برایم
طنابی که کشاندم تا سرِ دار
در آن غوغای عقل و عشق، آخر
حقیقت روبرویم شد پدیدار
رسیدم من به عشق خود سرانجام
شدم عاشق به روی عشق این بار .
