اشعار احمد یزدانی

زندگی تنها و بی همسر بد است
با چنین شخصی مخالف احمد است
هست تنهائی بلای روح و جان
مثل سرباری سرِ بارِ کسان
ابتدا وقتی خدایت آفرید
همسری هم از برایت آفرید
خرّم آن جانی که جفت خویش یافت
سرخوشانه سوی خوشبختی شتافت
هرکه تنها باشد از زن یا که مرد
میکند همبستری با رنج و درد
در تجرّد بیشماران سختی است
چونکه از حد بگذرد بدبختی است
خوردو خوابت بیصداتر از بلاست
شستشو مانند چوبی بیصداست
از خرید میوه جات و اطعمه
تا گذر از کوچه های همهمه
تا هماهنگیِ در صدها امور
تک وتنها زیر پا رفته چو مور
نور میبارد ز همسر نازنین
تو فقط اُرد از زنِ زیبا نبین
هان جوانی که مجرّد مانده ای
در خیالت درس بیحد خوانده ای
زندگانی در تجرّد را نخواه
روحِ خودخواه از تمرّد را نخواه
زودتر دستی بزن بالا ز زیر
زن بگیرو زن بگیرو زن بگیر.
#کوتوال_خندان