اشعار احمد یزدانی

مغزها پوک و زندگی زاره
حال بودن شدید بیماره
گوش ها کر و دست و پا لمسه
دهنا باز و حرفش آزاره

مانده در سفره ها غم و حرمان
شد نداری به خانه ها سرطان
مادران دق نموده از داغند
پدران از خجالتند گریان

بعضیا ده سفر به حج رفتند
عدّه ای از گرسنگی مردند
بعضی از مدّعی به خدمت هم ،
هر امانت که دستشان خوردند

پیرمردا به نوکری رفتند
دختران بار دارِ از دردند
عدّه ای خورده هر امانت را
مادران غرق حسرت و سردند

عامیان از نداری آلوده
عالمان غرقِ آرزو بوده
هرکه از حق دفاع کند محکوم
حاکمان راحتند و آسوده

زندگی همنفس به اجباره
آنچه پیدا نمی کنی کاره
ذلّت نوکری فراهم هست
استراحت برای اشراره

هرکه آزاده شد گرفتاره
شاعران را قلم شررباره
ناله ی نخبگان غریبانه
حال مردم خراب و دل زاره.