اشعار احمد یزدانی

با چشمه از خشکیدگی رستم
جاری و با آن روسفید هستم
یادت شراب زندگی ساز است
غم را فراری داده از دستم
باید شراب کهنه ای باشی
با نیّت نوشیدنت مستم
از ابتدای زندگی با عشق
همسو شدم دادم به او دستم
هر جا که دیدم کوچه ای بن بست
چشمان خود را رو به آن بستم
زشتی و زیبائی درون ماست
دلداده ی هر وجه بن بستم.