دختران من پری های قشنگ
ای ز دانش بی‌نظیر و رنگ رنگ
مرگ هم حق است نوعی زندگیست
می چشد هر زنده از آن با درنگ
خوش ندارم در فراقم گریه را
یا که محزون بوده با دلهای تنگ
خاطراتم را بگوئید از خوشی
شیشه غم را بکوبیدش به سنگ
زندگی با رویتان افسانه بود
قدرتم بودید در میدان جنگ
آنقدر پشتم قوی بود از شما
بوده در دریای طوفانی نهنگ .
رویش و نشاط، چون بهاری ای عشق
سبزینهٔ شاد جویباری ای عشق
جانی تو به جسم عالم خاکی ما ،
در سختی روزگار یاری ای عشق
مانند نسیم صبح باغی، شادی
چون پینه ی دست رنج و کاری ای عشق
یک باغ پر از جوانهٔ امّیدی
تو غنچه به روی شاخساری ای عشق
خونِ قلمی ، تو خطّ نستعلیقی
با نقش شکسته استواری ای عشق
افسانه ی زندگی پس از مرگی تو
آوای بنان و ماندگاری ای عشق .
