نوشیده ام از سن ایچ لبهایت عشق

نوشیده ام از سن ایچ لبهایت عشق
وابسته شدم به شور دنیایت عشق
آغوش تو بستر همه خوبی ها ،
مفتون تو گشته غرق رویایت عشق.

بد نگویم ز رفیقم به قفایش هرگز

بد نگویم ز رفیقم به قفایش هرگز
من نخواهم بجز از خیر و صفایش هرگز
او اگر گفت بد از من نکنم عیب از او
من نگویم بجز از مهر و وفایش هرگز .

بوده هر شهر و دهی گلخانه

بوده هر شهر و دهی گلخانه
شده حالا همه داروخانه ،
فقر حاکم شد و مردم بیمار
حاکمان با غمشان بیگانه.

در غیبت تو از چشم خون است که میبارد

در غیبت تو از چشم خون است که می بارد
غم شادی بسیاری از دوری تو دارد
لیلائی و محبوبی ، مجنونی و مطلوبی
در غیبت تو جان را دوریت می آزارد .

زده با سنگ جهالت بخودی بیگانه

زده با سنگ جهالت به خودی ، بیگانه
شده است کاخ خردمندی ما ‌ویرانه
دشمنی ها شده آوار و بزیرش ماندیم
مانده بیغوله ای از خانه به صاحبخانه .

ساکتم رنجیده تر از مردگان

ساکتم رنجیده تر از مردگان
خسته جان در گور غمهای زمان
مسخ و تنها ، خاطراتی گمشده
در فرار از مکر و رنگ مردمان .

وقتی دیانت با ریاکاری عجین است

وقتی دیانت با ریاکاری عجین است
شیطان چنین جان را رفیقی نازنین است
آلوده ی کسب حرام و نان دزدی
جانی که شیطانی شود رزقش چنین است.

وقتی که دهی به بد تو پاسخ به بدی

وقتی که دهی به بد تو پاسخ به بدی
میگردد حضور او حضوری ابدی
امّا اگر از پاسخ آن کرده ابا ،
از بهر کلاه او نماند نمدی .

هر غریبه خفتگان را کدخدائی میکند

هر غریبه خفتگان را کدخدائی میکند
هر فراری در قفایش ادّعائی میکند
چون که کشتی را رها سازی بدریای مهیب
دزد دریائی برایش ناخدائی میکند .

پلکی زده فرمود مرا خواب این است

پلکی زده فرمود مرا خواب این است
یکقره فشانده گفته است آب این است
خوابید درون قبر و گفت این سجده
حاجت شده ام روا که محراب این است.

همیشه رو به کویر است جانب این رود

همیشه رو به کویر است جانب این رود
همیشه دیر میشود هر رفتنی برایش زود
بسوزد هرچه ببیند ز خشک و تر باهم
بمیرد هرچه بسوزد به جا بماند دود.

با روح خسته به میخانه می خزم

با روح خسته به میخانه می خزم
خود را به نیش غریبانه می گزم
افسرده هستم و با پای خاطرات
بر روزهای خوش رفته می وزم.

هستی تو گلی که در خزان واشده ای

هستی تو گلی که در خزان واشده ای
مانند امید تازه پیدا شده ای
پیک آمد و پیک آخرم رفته ز کف
دیوانگی مرا تماشا شده ای .

از غم مردم اگر افسردی

از غم مردم اگر افسردی
غم رنجوری آنان خوردی
شده ناداری مردم دردت،
بازی زندگیت را بردی .

هر گل که بی وداع و غریبانه رفته است

هر گل که بی وداع و غریبانه رفته است
عطرش همیشه هست چو از خانه رفته است
هرگز نمی رود از خاطرات شب ،
ماهی که بی نقاب و شریفانه رفته است .

اوضاع زمان ما دگرگون باشد

اوضاع زمان ما دگرگون باشد
دلهای همه ز دست ما خون باشد
با اینهمه دسته گل که دادیم به آب
لیلای به ما رسیده مجنون باشد.

دل و دماغ زمانه به قیر میماند

دل و دماغ زمانه به قیر می ماند
برای خسته زمین چون حریر می ماند
در این زمان گرانی و فقر و بیکاری
گچ از نگاه گرسنه پنیر می ماند .

این حرفهای اضافه بلای جان

این حرفهای اضافه بلای جان
در کوچه های نوشتن مزاحمان
از میشود جدائی من از تو ، با ولی
آغوش باز و تو خوابیده ای در آن.

روبرو گردنه های سر راه ، دست انداز

روبرو گردنه های سرِ راه ، دست انداز
پشت سر عشق تو وَ پهنه شبهای دراز
سالها دربدری ، جاده و غربت ، دوری
آرزو با تو نشستن و تماشای تو باز.

گیسوانت آبشاری از طلا

گیسوانت آبشاری از طلا

دیدگانت معبری از فتنه ها
لرزه بر اندام شهر انداختی
با همه خوبی و با ما بد چرا؟