اشعار احمد یزدانی

آمد به دنیا در فضای سرد و ناپاکی

آلوده شد روح و روانش در هوسناکی

مانند گل در مزبله بالید و زیبا شد

در دام او افتاد یاسی مظهر پاکی

با صید خود برپا نمود او کاخ آمالش

شد سرنگون در قعر خودخواهی به بیباکی

چون پرتوقّع بود و از خودراضی و مغرور

افتاد از عرشش درون برزخی خاکی

باد جدائی ها به طوفانی بدل گشته

در عاقبت درگیر با وضع اسفناکی

او مُرد و در گور سیاه خود فرو رفته

شد سرنوشتش تلخ با پایان غمناکی .