ای صدای بلند و جاویدان
اوج آواز مردم ایران
صوت داوودی زمان ، خورشید
زنده هستی برای دلداران
افتخار خرد ، غمی شیرین
گوهری بی نظیر و بی همسان
تا قیام و قیامت این خاک
نغمه هایت ترنّم باران
.
روبروی کژی شدی سدّی ،
نشدی لقمه ی چپش آسان
هرکه با تو نشست خوشبو شد
ربّنای تو اوج کارستان
.
خوش خرامان برو سفر خوش باد
خیر جاری و عشق بی پایان
در سفر هم تو زنده خواهی بود
ای شکوه و غرور کوهستان
.
مانده بر تارک وطن جاوید
همچو فردوسی همه دوران
خاک طوس از قدومتان اکنون
قبله گاهی برای مشتاقان.
