اشعار احمد یزدانی

کاشکی واقعاً بهاری بود پشتِ طولانیِ زمستان ها

گفت با خود به قهقهه خندید ، نا امیدی اسیرِ بحران ها

زار میزد نگاهِ غمگینش ، چشم دل کورتر ز نابینا

راهی راهِ نا امیدی بود ، چون  نمی دید او بهاران را

رفت از خاطرش حکایتِ رود ، از رسیدن وَ مقصدِ دریا

میرسد عاقبت بهار از راه ، شک نباشد امیدواران را