اشعار احمد یزدانی

خاک ره مردان و زنان ،هموطنانم
از رنجش و غمگینی آنها نگرانم
در پیله ی تنگ قفسم منتظر هستم
امید گشایش همه ی عشق و امانم
مردم همه ی جان و جهانم همه ی من
از خاطرشان چشمه ی شفّاف و روانم
هر سینه شود روشن از عشقی که بتابد
من عاشق مردم و خوش از شادیشانم
مرهم شده بر زخم تن خسته ی من ، من
مسحور صفا و هنر تک تکشانم .