اشعار احمد یزدانی

میگزد ذات هنر را با رذالت افعی
شهر بی صاحب و حاکم به بطالت افعی
یکزمان شاعر زمانی دیگر از رقّاصه هاست
نقدِ بی منطق و در اوج ضلالت افعی
بهتر از خود را نخواهد دید زهرش حتمی است
میزند نیش خودش را بی اصالت افعی
لانه دارد سال ها در معبر دلدادگان
ظاهری پر نقش و باطن پر کسالت افعی
میشود تیرم نشیند بر دل قلب سیاه
مژده آید داده تاوان با عدالت افعی؟