اشعار احمد یزدانی

آتشت افتاده در انبار کاهم بارها

کرده رسوا،برده حرفم را سر بازارها

بی شکیبم،شعلـه ی عشق تورا دارم به دل

میزنم در روز و شب از دوری تو زارها

دوستت دارم و با یاد تو شادی میکنم

دلهره با تکنوازی میدهد آزارها

دست بردار از لجاجت ،حرف آخر را بزن

با منی ، یا خامم از فکر تو در پندارها؟

مثل ماری می گزد درد حضورش جان من

کرده روحم انتحار از دست این افکارها

طاقت رنج حضورش را ندارم ، رحم کن

گشته ام دیوانه ی دوران چنان پرگارها

دلخوشم تنها به یک جمله که گفتندعاشقان

می رسند آخر به یکدیگر دل و دلدارها .