نگاه من نگاهت را میان کوچه ای خلوت

.
نگاه من نگاهت را میان کوچه ای خلوت
به شهری دور در غربت
به وقتی تنگ در عصری پر از باران
بروی شاخه ای سبز و تماشائی
تماشا کرد
وجودم شد لهیب آتشی سوزنده ، غوغا کرد
تمام عمر گرمای تو گرمم کرد
وَ این دیوانه حاشا کرد
و با امّا و آیا کردنش هر روز این درمانده را
عاشق تر از دیروز رسوا کرد و اکنون
خاطراتی ماند و بارانی که میبارد و دنیا
را برایم همچو دریا کرد .

تو بودی عاشقم حاشات تزویر است

دارم چو سایه تمنای ارغوان

جشن نوروز است ای یزدان به ما فرخنده کن

 

 

 

 

به نارفیقی این روزگار میخندم

متر و معیار خرد میزان پول

جهان آبستن تدبیر و نغییر

من اینجا با خیالت میکنم بیهوده دلشادی

منم و حال خراب و شب و دلتنگی و غم

آبرومندان نگهدار حریم دیگران

دادی تو بمن وعده بخشش و بهشت

یک قصّه هم از هزار ها سر نرسید

آرزو میکنم که کشور شاد

سینه ایرانیان آتشفشان

سینه ایرانیان آتشفشان

از تو و ظلم تو شیطان جهان

شک نکن ده قرن دیگر هم شود

دامنت گیرد شرار خشممان

به تو وابسته بودم تو ولی نه

به تو وابسته بودم تو ولی نه

به مهرت بسته بودم تو ولی نه

رفیق راه تو بودم همیشه ،

ز رنجت خسته بودم تو ولی نه .

کاردها تا به استخوان اکنون

کاردها تا به استخوان اکنون

زرد و رنجور مردمان اکنون

دسته ها شد بریده از چاقو

گوشه گیرند عاشقان اکنون

باران ببار و زندگی را تازه تر کن

بعد از هزار و سیصد و اندی سال

شب قدر و شب خاص خداوند

داده است شفا به کور پیراهن تو