لازم نبود که سرکش و مست شویم

 

 

 

 

ای عشق اسیر خم ابرو شده ام

 

 

 

 

بازار ریا عجیب سامان دارد

 

 

 

 

باران ببار و زندگی را تازه تر کن

 

 

 

 

در فضای نتی که سانسوری

 

 

در فضای نتی که سانسوری
تحت اخبار خاص و دستوری
با هدایت بسوی اهدافی
گشته جذب فضای منشوری
لرزش چشم و دست و ّبازویت
گم شدی در خودت و ناسوری
کرده شلّیک مستمر سویت
سیبل او گشته ای و مسروری
استرس حاکمت و محدودی
حال و روزت بسوی ناجوری
بوده سرباز صفر او امّا ،
دیده خود را چو امپراتوری
التهاب و احاطه ات در آن
هر طرف وِزّ و وِز چو زنبوری
تیره گی حاکم و فضا تاریک
در تعارف چو ماه پر نوری
مهره در دست نفس شیطانی
در فضا چون فرشته ممهوری
بوده بازیچه ی نفوذ از خود
همچو اهرم برای مزدوری
هرچه در آن فرو روی غرقی
بر وجود خودت چو ساطوری
در مسیری به رنگ صدرنگی
لخت و عریان شدی به مستوری
در فضا غوطه ور ز اخباری
می روی رو بسوی رنجوری
منزوی در سکوت یک میزی
در خیالت چو کاخ معموری
شیر بیباک بیشه ات مرده
جغد تسلیم دام پر زوری
سر بصحرای گنگ و رازآلود
دست ظلمی بقدر  مقدوری
مهره ای بی بها چو یک دکمه
رمز پیچیده پشت منظوری
رعد و برقی برای رگباری
زنده هستی ولی به منفوری
روز و شب در خیال آزادی
در قفس زندگی چنان گوری
روبرو با سراب رویاها
خوش خیالی در حسرت نوری
غرب وحشی شدی نمیدانی
سارق گنج شرقِ رنجوری
گشته ای یک معادله ، مجهول
راه حل داری و از آن دوری
با سلیمان جان خود قهری
رفته ای زیر پا چنان موری.

 

شد خیار و گوجه همسنگ طلا این روزها

 

 

 

 

ایرانی آزاده را میهن چنان جان است

 

 

 

 

ای وطن ما بی ریا همواره یارت بوده ایم

ای عشق تمام دادو بیداد از توست

 

ای عشق تمام داد و بیداد از توست

#عشق #غمگین ⁶

 

در غیبت تو اسیر و زارم ای عشق

 

 

 

 

با نگاهت کاخ زیبا کن دل ویرانه را

 

 

 

 

ما بوده امواجی که در طوفان گرفتاریم

 

 

 

 

شب بود و من با جاده ها درگیر

 

شب بود و من با جاده ها درگیر
یادت مرا آتش و دامنگیر
افتاده بودی  لابلای من
با شعله میکردی مرا تسخیر
خاکستری ماند از من و بادم
تا بیکران ها برد در شبگیر
یادش بخیر آن روزگاران را
در دفترم نامیدش تقدیر
اکنون تمام آرزوی من
دیداری از آن قاب و آن تصویر.

در نبردی نابرابر زخم خوردم

 

در نبردی نابرابر زخم خوردم 
جای دشمن از برادر زخم خوردم
باورش سخت است از خوش باوری ها
پشت سر نه ، از برابر زخم خوردم  .

باز دل عاشق شد و پر زد و رفت

 

 

 

 

افسانه زیرکی ز سر بیرون کن

 

افسانه زیرکی ز سر بیرون کن

از عقل بکاه و بر جنون افزون کن

وقتی دل و جان را بسپاری بر عشق

خود عشق بگوید که چه باش و چون کن

 

موج و دریاست که آیینه ای از هستی ماست

 

 

 

 

دنیا که دل بشر ز عشقش ریش است

دنیا که دل بشر از عشقش ریش است

چون نیک نظر شود زبانش نیش است

باید که به آب زر نوشت این جمله ،

هر چوب که می‌خورد کسی از خویش است .

خسته ای هستم که تو خواب منی

خسته ای هستم که تو خواب منی
چشمه ای هستم که تو آب منی
بال پرواز منی ، اوجم توئی
فکروذکر من ، غم ناب منی .

من بدم خود معترف هستم به آن

من بدم خود معترف هستم به آن
از تو که نیکی چرا بد شد عیان
این جهان چون مزرعه باشد همه
کِشته ی خود را درو کرده در آن.