داده است شفا به کور پیراهن تو

رویای لطیف صبحدم بود پدر

رفته باشد چون خدا از یادها

مردم بنویسید که غم میبارد

عشقبازی بود و من در زندگی

مردم هستم غمین و یخ زده زار

سرخی صورت ز سیلی های ماست

طوفان درون سینه ی ایشان نهاده اند

طوفان درون سینه ایشان نهاده اند

‏در بند روزگار به زندان فتاده اند

‏آنانکه رنج وطن را به چشم خود ،

‏دیدندو چهره ی خندان گشاده اند . 

وطن ریشه و اصل و بنیان ما

شکوه ها میشود از مردم ما نزد خدا

جهان آبستن تدبیر و تغییر

امواج سرسختی که در طوفان گرفتاریم

زیر پا گردنه های سر راه ، دست انداز

افسانه زیرکی ز سر بیرون کن

تو مزرعه ی سبز و پر از برکت شالی

شب بود و من با جاده ها درگیر

 

 

 

 

رفتم به خیابان که تماشائی بود

رفتم بخیابان که تماشائی بود
هرکوچه برای خود چو دنیائی بود
از هر طرفی بسوی آن پنجره ای
دلهای خلایق همه دریائی بود
هرخانه پر از محبّت و عشق و صفا
از خنده و از خوشی چه غوغائی بود
خندیده و خوشحال و خرامان دیدم
در آخر کار خیر و مانائی بود
گفتم که رسید دوره ی عشق و صفا
تحریم و جوانبش سرِ پائی بود
سردم شد و لرزیدم و بیدار شدم
یک خواب قشنگ و خوب و رویائی بود.

بازیچه دنیای مجازی شده ایم

بازیچه ی دنیای مجازی شده ایم
در بستر آن مهره ی بازی شده ایم
ارکستر قوی به پا در آن دشمن و ما
رقصیده به ساز او و راضی شده ایم .

جهان دریا و انسان هم چو ماهی

جهان دریا و انسان هم چو ماهی
اسیر دست امواج او چو کاهی
خدایا ریشه ی غم را بخشکان
تو محوش کن چنان سوزی به آهی.

ای عشق بیا مرا بخود مفتون کن

ای عشق بیا مرا بخود مفتون کن
لیلا بنما ، از عشق او مجنون کن
دیوانه کن و بکوچه هایم بفرست
بازیچه بچّه ها و دل را خون کن.