شقایق خونین

جاری چو چشمه ،بهاری تو بی زوال
ای ماه روشن زیبای پر جلال
در راه سلطنتت جان فدا کنم
خونین شقایق چون آیه ها زلال
افسانه ی تو بجانم چو آتش است
از سوزش تو جهانم چو آتش است
دیگر نه معرکه ی خنده یا سکوت
منطق و عمق بیانم چو آتش است
آنرا بجان جهنّم فرو کنم
تدبیر تازه به میدان او کنم
یا مَحرَم تو شود ای قدح سبو
یا سنگ را برای زدن جستجو کنم.
#کوتوال

بی خزان باشی

 

ا:

امید تا که بتابی و شادمان باشی
تمام عمر جوان بوده بی خزان باشی
چو سایه سارِ امرداد داغِ تابستان
گریزگاه تمامی خستگان باشی
به نیمه شب چو دو دست دعا و استمداد
و قلب روشن و ذوق فرشتگان باشی
چنان طلیعه ی صبح از میان تاریکی
رهیده از ظلمات و گوهر فشان باشی
عزیز من که چو خورشید میدرخشی تو
چه خوب میشود ار شادی جهان باشی
نبین که داده زمان گرد پیریم ارزان
تو در پناه خدا نور بیکران باشی
اگرچه روز و شب از دوریت سیاهی شد
تو باطراوت و شاداب و نغمه خوان باشی
دعا کنم که بمانی زهر بدی ایمن
طراوت نظر پاک عاشقان باشی
#احمد_یزدانی

حضرت امام جواد (ع)

حضرت بخشنده و پرهیزگارو خوش نهاد
فخر اسلام و تشیّع ، آفتاب اعتقاد
عرض تسلیّت برای عاشقان راهتان
رهروانِ در مسیر علم و عشق و اجتهاد
کاظمین است وجوادین و غمِ ما شیعیان
از شما برجسته شد خوبی و خیرو عدل و داد
گرچه بودی چون گوهر ، با عمرِ کوتاهی چو گل
میشود از نامتان بوی شهادت مستفاد
ظاهراً دستور قتلت داده اند امّا خدا
زنده کرد بخشندگی با کنیه ی پاک جواد
#بنیاد_امام_جواد_ع 
#احمدیزدانی

مردم

 

زد معرفت بدل مردمت رکورد

 

 فیروزکوهی و چنگیز از تو خورد
سیلی، 
که همره خود

تا به گور برد
از خاطراتِ جنگِ دوّم و اشغالِ روس ها
دل های داغدارِ زیادی 
ز غم فِسُرد 
هر صفحه از کتاب تو 
دارد حکایتی
زد معرفت به دل مردمت رکورد
از شادمانی هر باغ و گوشه ات
هر شادمانی دیگر حقیرو خُرد
 دستِ کمک به رونقِ تو
 بی بلا وَ خوش
بسیار آرزو 
در حسرتِ آبادیِ تو مُرد
 حتماً 
 نهایتِ کارت گشایش  اسـت
آغاز ، 
بازیِ دورانِ بُرد بُرد.
#احمدیزدانی 

 

گرگ بالان دیده

روز و شب های فراوان دیده ام
اصطلاحاً گرگ بالان دیده ام
همنشین شعله بودم سالها
گُرگرفتم ، شعله ور گردیده ام
تن در آتش ،جان رها ، آزاد بود
در تمام عمرخود جنگیده ام
گرچه من میسوختم از هُرم خود
بر فلک در سوختن خندیده ام
روزو شب با جسم زخمی با غرور
با تمام قدرتم کوشیده ام
بوستان عمر من پربار شد
میوه دادو من از آنها چیده ام
با یقین در معبر تنگ زمان
هر تقاضائی که شد بخشیده ام
نیست دیگر آرزوئی در دلم
شاکرم از خالق نادیده ام

احمدیزدانی

 

2غم چشمان

غم چشمان

 

ماه زیبای سرکشیده ز یاد

صوت داوودی قبیله ی باد

شورو گرمای صبح خاطره ها

نور شمع مسیر غارت باد

رنگ و بوی خوش توانستن

دست تا آسمان بلند ، فریاد

روشنائی در عمق تاریکی

در تحمّل و سوختن استاد

ای خداوندِگارِ چهچههِ ها

قدّ رعنایِ سَرو ، چون شمشاد

قاصدِ شادیِ زمانه سخت

روحِ آواز شور تا بیداد

میکنم از خدا تمنّا  تا

غم ز چشمان تو شود آزاد.

ای روزگار

دل ویران شده را میکنی آباد آقا

 طلبیدی به حضورت شده ام شاد آقا

میکنم زلف پریشان سر میعاد آقا

سینه از یاد شما مملو و غم گمشده است

دل ویران شده را می کنی آباد آقا

بوی بین الحرمین آمد و آورد نشاط

دست و پا گمشدو دادم شده فریاد آقا

ساقی کوثر ابوالفضل علمدار آنجاست

سرو قامت که زند طعنه به شمشاد آقا

همه هستند به پا هست هزاران موکب

چشم عالم به نجف، مرکز امدادآقا

علی اصغر وَ علی اکبر زیبا هستند

همه جا حضرت زینب بشود یاد آقا

دل که عاشق شد و از مهر شما زندانی

دست و پا بسته ی مژگان شدو اِستاد آقا

مثل کاهی شده ام در کف طوفان بلا

اهل بیت و غمِ بیماری سجّاد آقا

میشود مشکل من با نگهت آب روان

جاری رود شما هستم و دلشاد آقا

کربلا تا به نجف عرصه گهِ عشّاق است

گره بر ابروی مولاست زِ بیداد آقا

احمدیزدانی

روح انسان و نهنگی روبرو

 

گفتن از دریا برایم قصّه بود

وسعتش در ذهن من مانند رود

تا که دستم را گرفت و برد دوست

دیدم و از جانِ من برخاست دود

سالها در حسرتش میسوختم

من سوار موج و موجم در ربود

با همه خیزاب ها و هیبتش

با کفِ برلب وَ خارج از حدود

موجهای سرکش و غرقاب ها

بیکرانه وسعت کشف و شهود

روح انسان و نهنگی روبرو

یونِس أمد یادِ من ،بودو نبود

جمع خیر و شر وَ خوبی و بدی

راهی و در لحظه ممنوع الورود

عمق و پهنا ، عالمی پیچیدگی

چشم گوش و گوش چشمی بی قیود

در بلندِ موجهایش گُم شدم

آمدم از اسب خودخواهی فرود

تازه دانستم که عالم کوچک است

در قبال قدرت حَیّ ودود .

مانده روی دستها پرونده ها

صف کشیدند عاشقانت هرطرف ،شاه و گدا
دور زیبائی تو در گردشند پروانه ها
نغمه میخوانند در گوشت برایت بلبلان
گشته اند بسیاری از مردم به نازت مبتلا
میکنی دیوانه با چشمان خود هر عاقلی
نیست در دنیا کسی مثل تو زیبا و بلا
هیکل رعنای تو زد روی دست هرگلی
از تماشای تو اینجا خون به پاشد ،خون به پا
آمدی هربار ،دزدیدی دلی را برده ای
شد شکایت ،مانده روی دستها پرونده ها
خوشکلی اندازه دارد،انقدر خوشکل نباش
هرچه داری رو نکن از جلوه ها و عشوه ها
قلب لیلی از تو خون شد روی شیرین از تو زرد
دست بکش از سرقت دل ،توبه کن محض خدا
أرزوی مرگ تو دارم چون از بس ظالمی
از خدا خواهم که یارت برتو گردد بی وفا.

طوفان

طوفانِ تو وُ کشتی عشق من و یک راز

آرام نشو ،موج بساز و به من انداز

من منتظر زلزله ی وحشیِ یادت
تا بازگشاید به تکانی درِ دل باز
ویرانگریت حادثه ای تازه نبوده
هربار برای گسلم بوده سبب ساز
رفتی تو چرا؟باش بکش عاشق زارت
مرگ است مرا جان ،تو ببر لذّت پرواز
این رسم که کردی تو از آن پیروی عشق است
یک رنج مداوم و بیان گشته به ایجاز
هردل که به عشقی گره خورده است بسوزد
من زخمی از آن ،خوب وَ زخمی شده ام باز
درمانِ تمام مرض عالم از عشق است
عشّاق ندارند به سر فتنه ی امراض
باش و بنوازو بفرست کشته شوم باز
تو شاه خیال من و من نزد تو سرباز
برگرد شَوَد سایه ی تو تاج سر من
من کلبه ی ویرانه و تو خانه ی نوساز
در عشق هزینه قدم اوّل آنست
هرکس ندهد نیست وِرا قدرت ابراز
برگشتن تو جان مرا عمر دوباره است
چون موج که میمیردو از نو شَود آغاز
حرف دلم این است ،به لب کرده تَرنّم،
من مرغ اسیرم و توئی پنجه ی شهباز.

یا حسین ابن علی (ع)

 یا حسین ابن علی ، دلبستگانت آمدند

یا حسین ابن علی، وابستگانت آمدند
از تمامی جهان بر سر زنان، سینه زنان؛
عاشقانت ، پاکبازان ،اخترانت آمدند
گوئیا شصت ویک هجری رسید از گرد راه
گفتی هل من ناصر آقا شیعیانت آمدند
عشق تو در خونشان مثل هوای زندگیست
تو ندا دادی و از دردی کشانت آمدند
تو تمام هستی ما مستی ما یا حسین
خنده کن سالارما ، گریه کنانت آمدند
چشم دنیا خیره شد بر زائرانت یا حسین
گوئیا از برکه ها نیلوفرانت آمدند
تو امام ما و ارباب تمام کائنات
حاکم دلها شمائی ، نوکرانت آمدند
نینوا غرق عزا غرق غم جانکاه تو
دید با چشمان خود کرّوبیانت آمدند
گفت یزدانی به راه شیری عشّاق تو
یک ستاره از دل صد کهکشانت آمدند .

بانوان

 بانوان بوده به باغ و بَرِ دنیا گلها

سرو سامان و چنان غمزه ی صحرا،گلها

معنیِ همسری و یاریِ مردان هستند

چون نسیمند سبکبارو معمّا گلها

از لطافت خودِ نورند ،چنان غنچه ی مست

متبسّم به سرِ شاخه ی رعنا ، گلها

دلبری کرده ، وفادار به پایش همه عمر

عشقشان قدرت مرد است بمولا ، گلها

روز مرد آمدو آنها به تکاپو هستند

تا وفا جشن بگیرد وَ هدایا گلها

در چنین روزِ مهمّی سخن است از زن ها

بازهم صحبتِ گلها شده هرجا ، گلها

ز محبّت وَ وفاداریشان مردان خوش

زن بخواهد بکشد مرد به بالا  ، گلها

بی سبب نیست که مردان همه پابند گُلند

وَ شده  چشم و چراغِ دلِ آنها گلها

همه ی خوب وبد عالم و زن جفت همند

مثلِ ویرانه جهان بی رُخ زن ها ، گلها

چون بلا بوده ،خدا قسمت هر خانه کند

تا که درمان مرض کرده به سودا ، گلها

زن نباشد که جهان نیست ، خردمند کسی است

که بداند علل رشد جهان را گلها .

 

نگاهت

با نگاهت ترک دین و ترک ایمان میکنم

نیّت روزه برای عید قربان میکنم

می نشینم در کلاس درس و مشق عاشقی

شادی از یاد و خیال تو و باران میکنم

میدهم برباد خرمن  شعله بر آن میزنم

دودها را قاصد پیغام پنهان میکنم

وعده گاه عمر خود را میکنم چون کلبه ای

منتظر در آن نشسته فکر عصیان میکنم

میشوم صیدی بدامت با کمال میل من

وصف صیّاد نگاه تو فراوان میکنم

چشم تر را مینمایم غرق شور زندگی

اشک را با خنده تقدیم تو ای جان میکنم

من سخن از سختی زندان نخواهم گفت هیچ

بندهای دست و پا را از تو پنهان میکنم

سالها در حسرت آبم  بدنبال سراب

تشنگی را با تماشای تو جبران میکنم

رنگ آرامش نخواهم دید من در غیبتت

در خیالم با نسیمی از تو طوفان میکنم

در گذرگاه خطرها یاد تو امنیّت است

منتظر میمانم و یاد گلستان میکنم

تو بیائی میرود سختی پی کاری دگر

رنج ها را با نگاهت سهل و آسان میکنم

امرکن ای حضرتِ دلبر ، منم فرمانبرت

من اطاعت از شما را با دل و جان میکنم.

احمدیزدانی

بلای خود

ای دل ، رها شده ام در ورای خود

هستم اسیر ریا و هوای خود

بازار درد دل و توبه رایج است

شرمنده ام به حضور خدای خود

پروردگار من ای خالق جهان

غرقم به عشق تو در های های خود

هرچند لایق مهر تو نیستم

دارم امید تا که ببخشی گدای خود

بخشنده ای تو ، کریمی و کاملی

دستم بگیر تا نشوم خود بلای خود

جمعه ها

بی تو در جانِ خودم دربدرانم آقا

گُم و گورِ خودِ خویش،همچو خزانم آقا

همه ی عمر به دنبالِ تو ، دلواپسِ تو

مثل یک کودکِ بی دست و زبانم آقا

انتظار است چو نوری به دلِ تاریکی

چشمِ عالم به شما منهم از آنم آقا

ترس دارم که نیائیدو نبینم گُلِ رو

روحِ من در طلب است و نگرانم آقا

جمعه ها آخرِ دلدادگی و چشمان خیس

چِقَدَر چشم براهی ؟ چقَدَر عهد بخوانم آقا؟

احمدیزدانی

کوتوال

ربا وَ رباخور

از رباخور و ربا بایست گفت

از دو رذلِ بیحیا بایست گفت

از بدیهائی که قانونی شدند

از مکافات ریا بایست گفت

باج خور از دورۀ پستِ مدرن

بانکِ از آئین جدا بایست گفت

مثلِ قارچی میشوند هر روز سبز

سودشان و جان ما بایست گفت

هرکجا پیدا شدند آتش زدند

از گناه نزدِ خدا بایست گفت

داستانِ پول و وام و بانک را

در دلِ افسانه ها بایست گفت

با رِبا می پاشد امرِ اقتصاد

از برایِ بچّه ها بایست گفت

آی بانک مرکزی، وقتت بخیر

مرگِ تولید است ، کجا بایست گفت

احمدیزدانی

کوتوال

صفی کوچک

صفی کوچک بقدر عالمی برپاست در صحرا

ملائک حاضرند آنجا ، پِیَمبر ناظرِ آنها

صف دیگر صف کینه برای لذّت دنیا

اسیر پایکوبی ها ،هزاران سینه ی خارا

تمامِ آیه های معرفت نازل ولی باطل

فقط حرف یزید است آن میانه لازم الاجرا

بلا در نینوا بارید بر دشتِ شقایق ها

جوانانِ بنی هاشم نشان دادند گوهر را

اگرچه تشنگی غالب وَ می سوزد حرم در آن

ولی عبّاس سیراب است از خون دل زهرا(س)

به زیر پای اسبان برده ابدانِ مطهّر را

وَ زینب ماندو یک دنیا ستم ، پیغام عاشورا

میان راه و کاخِ شام با عیسی دَمَش ایشان

بهم زد نقشه ها را کرد عاشورا جهان آرا