سالی که گذشت سال موش و کرونا

سالی که گذشت ، سال موش و کرونا

شد پاره همه جای همه از هر جا ،

امسال که سال گاو باشد وَ بلا

ایوای ز دست شاخشان ، واویلا .

کوتِوال خندان

طوفان تو و کشتی عشق من و یک راز

غم رفتنت اشک نم نم شده

به هرچه وعده و هر چه وعید می خندم

آری همه ی حرف و سخن ایران است

روبرو گرده های سر راه دست انداز

متولّد شده مینو و پس از او میترا

امّید که یلدای تو زیبا باشد

دوباره کوچه و پسکوچه های شهر غریب

زمستان است و از داغ تو دل خون

بازیچه ی اشخاص دوروئی شده ایم

چشم در راه شب هستم سوی تو

گفتم که رفیق روز سختی چو طلا

گفتم که رفیق روز سختی چو طلا 

 همدم و شریک غم و شادی همه جا

 آمد به من از غیب سروشی زیبا 

پیدا نکنی ولی بگرد ای آقا.

آید به جهان تا که جهان نو سازد

غمگین زمانه را دل شاد از توست

آسمان چشم تو باز است حواست با ماست

عاقل نشود هم سخن نادانان

دیوار شکسته و سلیطه چو همند

دیوار شکسته و سلیطه چو همند

در سایه شان نرو تو را می شکنند

تنها هنری که ایمنی می بخشد ،

باید بگریزی که به گردت نرسند .

عاشقان یک به یک از بام بلند افتادند

عاشقان یک به یک از بام بلند افتادند

باده ی عشق عمل کرد و سر خود دادند
بفلک سر زده از دولت می قامت ها
از همینست که مستانه ز مادر زادند
ساز ناسازه ی خودخواهی و بدگوئی چند؟
نه مگر عاشق و معشوق ز یک بنیادند
بجز از گوشه ی میخانه نجویم هرگز
ساقیا داد بده مدعیان بیدادند
دل که از عشق خراب و نشود آبادان
آتش باده و ویرانی و دل همزادند
این چه نور است که با تابش آن آدمیان
مثل مومند اگر قبل طلوع فولادند
عاشق و عاقل و دیوانه اگر میبینی
همه شاگرد در بتکده ی استادند .

درگیر تو هستم عشق درگیر توام