تماشا کرده ام با زخم دل ظلمِ به خوبان را
کشیدم من به آتش خاطر سرد پریشان را
نخندیدم به روی مردمان پست هرجائی
چو دیدم من نمک نشناسی و تردیدو طغیان را
اسیر کینه های کهنۀ مشتی دغلکارم
که از اموال خود دانسته برج عاج ایمان را
نمیدانی چه آمد برسرم از دست تهمت ها
خـداوندا ، نبخش این مردمان نامسلمان را
گرفتارِ خودِ خویشم ، اسیر پنجۀ نیشم
که جای سوختن تا واپسین باقیست انسان را
نبودم از قماش چپ روان کینه جو ، هرگز
ولی پرداختم تاوان سخت وصل آنان را
ای خدا ، قادر توانائی
صاحب جان و مال ماهائی
گل توئی ، بوی گل شما هستی
خالق آسمان و دریائی
آسمان و زمین و دریاها
تا جهانِ بزرگ ، تماشائی
با تمامی هستی در آن
هرکدامش به مثل دنیائی
از غباری به ظاهرش کوچک
تا تمامیِ کوه و صحرائی
همه در فکر سجده ی بر تو
و نموده چه کوچکیهائی
آب جاری به رودهای روان
وتمام جهان رویائی
همه از صنع قدرت خالق
و تو ارباب کلّ آنهائی
دستگیری کن ای خداوندم
تو به هر مشکلی توانائی
من نخواهم بهشت و حوران را
یا نخواهم فرازو بالائی
من فقط خواهش از شما دارم
که کنم بندگی به بینائی
در حریمِ شما بُوَم ایمن
از شیاطین و همچو آنهائی
بنده ای شاکرو شکورم کن
و بکش نفس زشت هرجائی
چشم جان مرا بکن زیبا
تا نبینم به غیر زیبائی
احمدیزدانی
در روزگار آتش و اشک و غم وبلا
تنها محبّت است که میماند و وفا
میبخشد او به همه از صفای خود
اسرارِ بیشمارِ دلش کرده کارها
قفل از ستم بگشاید به خنده ای
باشد حضور محبّت چو کیمیا
بر مجلس شب و تاریکی و فنا
شمع است و میچکد از سینه اش بقا
بیمارو مبتلا و اسیرو فقیر را
چون اشک میشود آرامش از بلا
بر دشمنان قسم خورده وا کند
درهای بستۀ خشم و غم و عزا
آری محبّت است که میماندو از آن
دیوانه عاقل و بیگانه آشنا.
آمده از ره دوباره بهار
کرده زمستان و سپاهش فرار
از دل هردانـه بـروید گلی
نازِ نسیم عشوه ی پروردگار
کارگران ره بسوی باغها
پیرو جوان ،پای پیاده ،سوار
راهی در مزرعه و دشت وکوه
عاشق شوریده نگاهـش به یار
فصل یکی بودن حرف و عمل
لطف خداوند هزاران هزار
ای سرِ شوریده مشو نا امید
تا که تلاش تو نشیند به بار
احمد یزدانی
@ahmadyazdany
تنگۀ واشیم و گردنۀ حیرانم
مستیِ نیمه شب و وِردِ سحرگاهانم
ناز دنیای بنانم، هنر فرشچیان
شعر پروین و فروغم ،قدح قوچانم
غزل حافظم و مثنویِ مولانا
کوتوالم من و در بند بلا خندانم
می خوری باده فـروشم،دل عاشق دارم
بنده ای منتظرم ،کولی سرگردانم
برج میلاد نگاهم به جهـان انسانیست
تخت جمشیدم و چون گوشه ای از ایرانم.
احمدیزدانی
دهانۀ غار رودافشان ،بزرگترین دهانۀ غار در خاورمیانه
| شعر "فیروزکوه" از شاعر "احمدیزدانی" |
|
قطعه ای از آسمان روی زمینی ،کوهِ نور مهد مهرو معرفت فیروزکوه شهرغرور قلعه ها و صخره هایت مثل مردانت اصیل قله هایت بانوان با حیا، زیبا چو حور بوده ای دروازه ری از زمانهای کهن جان پناه بودی برای مردمان ضد زور در تو وشتین * خفته، ازدیمه * گوهرها دردلش چشم بیدار زمان بودی نگهبان عبور درهمه دوران نبودی زیربارِ این و آن مستقل و سربلندی، چارفصلت جور جور زیستگاهی بس تماشائی ز دوران عتیق صبحگاه تنگه واشی، عصر زیبای لزور در دلت آرام خوابیدند انسانهای پاک حضرت اسماعیل، تابنده نگین، غرق سرور خاک پاکش شیعیان را چون بقیعی دیگراست میدرخشد، در رکابش رود می رقصد به شور معرفت می بارد از آن آستان و آسمان زائران در پای بوسند از ره نزدیک و دور هست رودافشان تو از پاره های جسم تو گرچه ماند اکنون جدا، می یابد او قطعا حضور گفت یزدانی به عالم با تمام باورش باز میگردد پرستو، نیست روز وصل دور. احمدیزدانی پانوشت: کوه نور=کنایه از الماس کوه نور که در جهان نظیر ندارد وشتین = از نقاط تاریخی و کهن فیروزکوه دیمه = نام قدیم فیروزکوه تنگه واشی = قطب گردشگری تهران و از نقاط خوش آب و هوای فیروزکوه لزور = از روستاهای شهرستان فیروزکوه حضرت اسماعیل (ع) = از بقاع مترکه فیروزکوه رودافشان = از روستاهای فیروزکوه که اخیرا به شهر دیگری داده شد وغاری به همین نام داشته که اینجانب در بازدیدی که از آنجا داشته ام خود شخصا تا بیش از یک کیلومتر از غاری استلاگتیتی و استلاگمیتی وبسیار زیبا و منحصر بفرد را طی نموده و چشمه های آب زلال و درگاههای وسیع در دل غار را مشاهده نموده ام |
خون پائیز است در رگهای بارانِ بهار
ره بسویِ ناگزیر است این خـراب آبادِ زار
گل به همراهِ طراوت قاصد پژمردگی است
باغبانِ روزگار از حال و روزش بیقرار
گر به دستِ عاشقی تقدیمِ معشوقش شود
خاطراتش ماندگاراز عاشقی ها و قرار
هست دنیا مزرعه ما کشتکارانش همه
وقت خرمن میشود پیدا ثمر از کشت و کار
بین راه و قهوه خانه این جهانت را ببین
زندگی مرگ است ، این دنیا سرایِ انتظار.
