به آینه ی چشم خود بیا و ببین

به آینه ی چشم خود بیا و ببین
بیاکه برایم نه عقل ماندو نه دین
شدم چون آبِ گرفتار جوی پیچاپیچ
از هرطرف خورم از  دوری تو کمین
تمامِ لحظه ی من از زمین بسوی هوا
غم است روانه که کرده ای تو چنین
دعای من شود آیا که کارگر افتد؟
بیائی و شده من آیت حدوث یقین؟
بیایی و راحت کنی از این ماتم 
خدا کند که بیائی، خداکند ؛ آمین
احمد یزدانی

می گزد ذات هنر را با رذالت افعی

میگزد ذات هنر را با رذالت افعی
شهر بی صاحب و حاکم به بطالت افعی
یکزمان شاعر زمانی دیگر از رقّاصه هاست
نقدِ بی منطق و در اوج ضلالت افعی
بهتر از خود را نخواهد دید زهرش حتمی است
میزند نیش خودش را بی اصالت افعی
لانه دارد سال ها در معبر دلدادگان
ظاهری پر نقش و باطن پر کسالت افعی
میشود تیرم نشیند بر دل قلب سیاه
مژده آید داده تاوان با عدالت افعی؟

روز و شب های فراوان دیده ام

روز و شب های فراوان دیده ام
اصطلاحاً گرگ بالان دیده ام
همنشین شعله بودم سالها
گُرگرفتم ، شعله ور گردیده ام
تن در آتش ،جان رها ، آزاد بود
در تمام عمرخود جنگیده ام
گرچه من میسوختم از هُرم خود
بر فلک در سوختن خندیده ام
روزو شب با جسم زخمی با غرور
با تمام قدرتم کوشیده ام
بوستان عمر من پربار شد
میوه دادو من از آنها چیده ام
با یقین در معبر تنگ زمان
هر تقاضائی که شد بخشیده ام
نیست دیگر آرزوئی در دلم
شاکرم از خالق نادیده ام

احمدیزدانی

 

خواب دیدم آتشی سوزنده ام

خواب دیدم آتشی سوزنده ام
بر گروه داعشی فرمانده ام
امرو فرمان جنایت میدهم
نفس ارکستر است و من خواننده ام
خشمگین چون شعله های پر شرار
هرچه زیبا بود را سوزانده ام
در میان خواب آمد یاد من
ادّعاهای به کل بیهوده ام
آنچه در نفس است رویا میشود
من چنینم ، واقعاً درمانده ام
نیست در املای ننوشته غلط
چون نوشتم در غلط ها مانده ام.
احمد یزدانی

اسم و رسم است مجازی همگی قلابی

اسم و رسم است مجازی همگی قلّابی
در به در مثل کسانیکه ندارند جائی
هرکه را خواسته اند سربه سرش بگذارند
اد نمودند و گفتند شما با مائی
عاقلان فاصله دارند از این غائله ها
می گریزد ز چنین دامگه هر دانائی
زیرکان هیچ زمانی نشوند بازیچه
مرغ زیرک نزند بال به هر صحرائی
باز با بازو کبوتر و کبوتر پرواز
سنخیّت اصلِ یکی بودن و هم آوائی.
#احمدیزدانی

هرم بلا تا به ثریا رسید

 

هُرمِ بلا تا به ثریّا رسید
شعله ی سوزان به دل ما رسید
بر تن کشور شده رخت سیاه
ناله به هر خانه زِ بخت سیاه
پرچم آتش همه جا در هوا
تابلوی هر کوی و خیابان عزا
کوهِ یقین گشته به شک مبتلا
روزنه ها بسته و غوغا به پا
همهمه ها از غم آتش نشان
ماتمِ دل ماتمِ آتش نشان
عاشق دلسوخته ی پاکباز
عشق به اثبات رسانده است باز
زد به دل آتش سوزنده تا
دست دعا برده به عرش عاشقان
از تهِ دل داد برآرند خدا
سرد کن آتش تو به آتش نشان.
احمد یزدانی

 

شهید مهدی صابری

 

بنام خدا
برای شهید مدافع حرم مهدی صابری که گوهری کم نظیر بود

مهربان بود و شوخ و جدّی بود
خواهرش گفت از خصال شهید
کمکم بود و همدم من بود
مادرش گفت از کمال شهید
داغ او آتشم کشید ، پدر
گفت از عزٌت و جلال شهید
پاکدامن ،رشیدو زیبا بود
بود اینها بیان حال شهید
مانده داغش به سینه یاران
سینه میسوزد از ملال شهید
مهدی صابری برای دفاع
رفت و شد نور بی زوال، شهید
#کوتوال

 

شهر می ترسید از او میگفت ترساندی مرا

شهر می ترسید از او ، می گفت ترساندی مرا

 

برده ام لذّت من از ترساندنِ آدم نما

 

چند روزی نوبتش شد پشت میزو کار خلق
 

مردم از دستش اسیر و کرده جان در شیشه ها
 

بوی مُردار است ساطع از مرام رشوه خوار
 

گرچه آنرا هدیه ای بشمارد از خلق خدا
 

دیده ام من کار و کِشتِ سُنّتی با گاو و خیش
 

چشم دیگر دید ابزار مدرنِ روز را
 

مثل انسان زمان حاضر اصلاً نوبر است
 

رفته انسانیّت انسان به قعرِ قهقرا
 

فصل پائیز است هنگامِ شمار جوجه ها
 

کاش باور بود حاکم ، دین نمی شد نخ نما.
 

https://t.me/ahmadyazdany

درد خوبه ، چقد خدا ؟ تا کی؟

درد خوبه ؟،چقدر؟ خدا تاکی؟

همه عمرم منم فقط با وی

هرچه را ای خدا بفرمائی ،

روی چشمم ،ولی کمی هم ، اِی

عشق و حال و صفا به ما برسان

عمرِ ما شد خدا به غم ها طی .

#کوتوال_خندان 

ماه زیبای سرکشیده ز یاد

 

ماه زیبای سرکشیده ز یاد

صوت داوودی قبیله ی باد

شورو گرمای صبح خاطره ها

نور شمع مسیر غارت باد

رنگ و بوی خوش توانستن

دست تا آسمان بلند ، فریاد

روشنائی در عمق تاریکی

در تحمّل و سوختن استاد

ای خداوندِگارِ چهچههِ ها

قدّ رعنایِ سَرو ، چون شمشاد

قاصدِ شادیِ زمانه سخت

روحِ آواز شور تا بیداد

میکنم از خدا تمنّا  تا

غم ز چشمان تو شود آزاد.

عجب دنیای پر از رمز و رازی

عجب دنیای پر از رمزو رازی
عجب عشق و صفا دارد مجازی
زنی یک دکمه فوراً در یمینی
به آنی تو در آنسوی زمینی
ولی باید حواست جمع باشد
که تا مثل بلای جان نباشد
کسی که میخورد خرما نباید
بگوید خوردنش کس را نشاید
زمان اسب و خر دیگر تمام است
کنون دوران امواج رسام است
اگر آنروزگار آنجور بوده
وَ اوضاع همه ناجور بوده
بگورش رفت ،دیگر رفت برباد
از اینترنت شده دلهای ما شاد
خدایا قدرتی افزون به نت ده
بده سرعت به آن در شهرو هر ده
که اکنون رکنی از ارکان هستی است
به مغزِ حقّه بازان چوبدستی است

طلبیدی به حضورت شده ام شاد آقا

 طلبیدی به حضورت شده ام شاد آقا

میکنم زلف پریشان سر میعاد آقا

سینه از یاد شما مملو و غم گمشده است

دل ویران شده را می کنی آباد آقا

بوی بین الحرمین آمد و آورد نشاط

دست و پا گمشدو دادم شده فریاد آقا

ساقی کوثر ابوالفضل علمدار آنجاست

سرو قامت که زند طعنه به شمشاد آقا

همه هستند به پا هست هزاران موکب

چشم عالم به نجف، مرکز امدادآقا

علی اصغر وَ علی اکبر زیبا هستند

همه جا حضرت زینب بشود یاد آقا

دل که عاشق شد و از مهر شما زندانی

دست و پا بسته ی مژگان شدو اِستاد آقا

مثل کاهی شده ام در کف طوفان بلا

اهل بیت و غمِ بیماری سجّاد آقا

میشود مشکل من با نگهت آب روان

جاری رود شما هستم و دلشاد آقا

کربلا تا به نجف عرصه گهِ عشّاق است

گره بر ابروی مولاست زِ بیداد آقا

احمدیزدانی

در ساحت عشق بندگی باید کرد

اربعین قسمت من کرببلا خواهد شد

اربعین قسمت من کرببلا خواهد شد؟

مسِ جان با نفس شاه طلا خواهد شد؟

میشود پا برسد روضه ی بین الحرمین؟

دل من روشن از انوار خدا خواهدشد؟

شعر من سینه به سینه برسد تا آنجا؟

شخص ارباب از این بنده رضا خواهد شد؟

ای روزگار شود خانه ات خراب

ای روزگار شود خانه ات خراب

زیبا به صورتی و به معنا چنان حباب

مانند طبلِ تهی پر صدا ولی

بی مغز و مایه و همخانه با سراب

چون ماری و همه را می گزی به نیش

زهرت کشنده و عشقت پر از عذاب

کار تو زادن و کشتن و دفن ما

دل‌های ما به تو سرگرم و بوده خواب

فرجام لطف تو تا گور بردن است

در لحظه های تو جاریست اضطراب

بیدار میشویم و دگر نیست فرصتی

افسوسمان گذر عمر با شتاب

با یاد حسین(ع) زندگی باید کرد

با یاد حسین زندگی باید کرد

در ساحت عشق بندگی باید کرد

اوجِ شرف و وفای عهد است عبّاس

در نوکریش دَوَندگی باید کرد🌷

بعد از هزار و سیصدو اندی سال

بعد از هزارو سیصدو اندی سال

                از ذکر درد تو گریانم

                   گلواژه های شرافت را

                  از دفترعروج تو می خوانم

 

سروی به اهل بیت پیمبر تو

با جسم قطعه قطعه و عریانت

                هرلحظه بر تو سلام الّه

                 در یاد قتلگاه و ستورانم

 

هر حرکتِ تو آیه ای از قرآن

            هستی چراغِ هدایتگر

          هر تکیه از تو پر از عاشق

               خوشبخت اینکه مسلمانم

 

تو معبری به یقین هستی

         اوج کرامتِ دین هستی

                از نوکرانِ شما هستم

    ارباب از درد تو گریانم

 

اوجی تو ، قُلّه توئی آقا

       تسکین زخم عمیق من

            داروی درد بشر هستی

        خورشید تابناک دل و جانم

 

مجنون عشق شما  هستم

      گمگشته ، عاشق دیوانه

              تا وقت آمدن صاحب

         در سایه سار حضرت سلطانم.

                                 احمد یزدانی

@Ahmadyazdany

گفتن از دریا برایم قصه بود

 

گفتن از دریا برایم قصّه بود

وسعتش در ذهن من مانند رود

تا که دستم را گرفت و برد دوست

دیدم و از جانِ من برخاست دود

سالها در حسرتش میسوختم

من سوار موج و موجم در ربود

با همه خیزاب ها و هیبتش

با کفِ برلب وَ خارج از حدود

موجهای سرکش و غرقاب ها

بیکرانه وسعت کشف و شهود

روح انسان و نهنگی روبرو

یونِس أمد یادِ من ،بودو نبود

جمع خیر و شر وَ خوبی و بدی

راهی و در لحظه ممنوع الورود

عمق و پهنا ، عالمی پیچیدگی

چشم گوش و گوش چشمی بی قیود

در بلندِ موجهایش گُم شدم

آمدم از اسب خودخواهی فرود

تازه دانستم که عالم کوچک است

در قبال قدرت حَیّ ودود .

در لحظه خوش و از عمر خود دلگیریم

در لحظه خوش و از عمر خود دلگیریم

یک چند جوان بوده و عمری پیریم
تفسیر تمام زیر و بم ها سخت است

یک نقطه و بی شمارها تعبیریم .

دنیا عوض شد ، شد کلنگ بازیچه ی بیل

دنیا عوض شد ، شد کلنگ بازیچهِ بیل

کار است تعطیل و بهانه امر تحصیل

آبی ندیده لخت و عورند عدّه ای ، چون

هستند شناگرهای ماهر آن عزازیل

اهداف بیمعنی ، هدف حرفِ اضافه

اصل است وسیله نه هدف آقای فامیل

رخت و لباس بودنِ انسان عوض شد

تقلید ارزش شد و ارزش رفت تحلیل

ماندند همه از عاقلان، هوشیارها ،مست

اوضاع قاراشمیش است و گل با سبزه تکمیل.

@ahmadyazdany