اشعار احمد یزدانی

گونِگونی از حکمت خالق ، ، در تضارب بشر شود بالغ

اشعار احمد یزدانی

گونِگونی از حکمت خالق ، ، در تضارب بشر شود بالغ

اشعار احمد یزدانی

فرزند قلل و کوه و کوهستانم
مفتون جمال و جلوه ی گیلانم
شدپیشه ام عاشقی، چو شمعی روشن
در معرکه ی باد خوش و رقصانم
دائم و مرتّباً در آمد شدنم
چون مارکوپولو به گردش دورانم
من چشمه ام و مقصد من دریاهاست
آرام بسوی مقصدم میرانم
از صخره و قلّه های کوهستانی
سرسخت شدم ،مقاومت در جانم
گیلان که بهشتِ من وَ عشقم آنجاست
از دیدنِ روی ماه او خندانم
امّا همه ی نای و نوایم تهران
معتاد شدم به او ؛ خدا درمانم
اینها که شنیده اید یک جمله چنین
من ذرّه ای از بزرگیِ ایرانم

تبلیغات
Blog.ir بلاگ، رسانه متخصصین و اهل قلم، استفاده آسان از امکانات وبلاگ نویسی حرفه‌ای، در محیطی نوین، امن و پایدار bayanbox.ir صندوق بیان - تجربه‌ای متفاوت در نشر و نگهداری فایل‌ها، ۳ گیگا بایت فضای پیشرفته رایگان Bayan.ir - بیان، پیشرو در فناوری‌های فضای مجازی ایران
طبقه بندی موضوعی
بایگانی
نویسندگان

۴ مطلب در مهر ۱۳۹۵ ثبت شده است

با یاد حسین زندگی باید کرد


در ساحت عشق بندگی باید کرد


اوجِ شرف و وفای عهد است عبّاس


در نوکریش دَوَندگی باید کرد🌷

  • احمد یزدانی
بعد از هزارو سیصدو اندی سال
                از ذکر درد تو گریانم
                   گلواژه های شرافت را
                  از دفترعروج تو می خوانم
 
سروی به اهل بیت پیمبر تو
با جسم قطعه قطعه و عریانت
                هرلحظه بر تو سلام الّه
                 در یاد قتلگاه و ستورانم
 
هر حرکتِ تو آیه ای از قرآن
            هستی چراغِ هدایتگر
          هر تکیه از تو پر از عاشق
               خوشبخت اینکه مسلمانم
 
تو معبری به یقین هستی
         اوج کرامتِ دین هستی
                از نوکرانِ شما هستم
    ارباب از درد تو گریانم
 
اوجی تو ، قُلّه توئی آقا
       تسکین زخم عمیق من
            داروی درد بشر هستی
        خورشید تابناک دل و جانم
 
مجنون عشق شما  هستم
      گمگشته ، عاشق دیوانه
              تا وقت آمدن صاحب
         در سایه سار حضرت سلطانم.
                                 احمد یزدانی
@Ahmadyazdany
  • احمد یزدانی

 

گفتن از دریا برایم قصّه بود

وسعتش در ذهن من مانند رود

تا که دستم را گرفت و برد دوست

دیدم و از جانِ من برخاست دود

سالها در حسرتش میسوختم

من سوار موج و موجم در ربود

با همه خیزاب ها و هیبتش

با کفِ برلب وَ خارج از حدود

موجهای سرکش و غرقاب ها

بیکرانه وسعت کشف و شهود

روح انسان و نهنگی روبرو

یونِس أمد یادِ من ،بودو نبود

جمع خیر و شر وَ خوبی و بدی

راهی و در لحظه ممنوع الورود

عمق و پهنا ، عالمی پیچیدگی

چشم گوش و گوش چشمی بی قیود

در بلندِ موجهایش گُم شدم

آمدم از اسب خودخواهی فرود

تازه دانستم که عالم کوچک است

در قبال قدرت حَیّ ودود .

  • احمد یزدانی

در لحظه خوش و از عمر خود دلگیریم

یک چند جوان بوده و عمری پیریم
تفسیر تمام زیر و بم ها سخت است

یک نقطه و بی شمارها تعبیریم .

  • احمد یزدانی