زیباست حق وَ به او دل سپرده ام
حق جلوه ایست به نورو برابر است
دریای فرصت برباد رفته ام
از من خدا عصبانی و مضطر است
اینجاست مدّعی گُل سپاهِ خار
هر ریشه دار به سوگ برادر است
دیوانه ام من و از عقل فارغم
آئینه راست بگوید چو کافر است
خواهش بریش من خسته جان نخند
این حرفها همه از عمق باور است
هرچند در نظرت پخمه آمدم
این روزگار بدو پخمه پرور است
دارم امید بیاید زِ غیبتش
چشم خیال به مهرش منوّر است.
آمد به سراپرده ی گل بوی بهار
خوشحال شد از بوی بهاران بسیار
سر را به درآورد که بادی بخورد
بوده است حسود بادو سرما در کار
ترسید که پژمرده شود از طوفان
سلطان بهار دیدش او را به نظار
دستی به سرش کشیدو بوسید او را
این بوسه نمود یک از او را به هزار
بر غنچه نشست و شادمانیها کرد
این است نتیجه محبّت و وقار.
شکر خدا که میهن آزاد و سربلند است
نام قشنگ ایران ،تا کهکشان بلند است
کوروش بخواب راحت ای مهر آریائی
حاکم به کشورِ ما امنیّتی رَوَند است
چون تهمتن جوانان غرّنده و غیورند
دارا اتم شکافد ، سارا عزیز و قند است
کارون رونده و پاک دستی گشاده دارد
ضحّاک در دماوند در قیدو حبس و بند است
بیگانه جا ندارد در سرزمین یزدان
اروند جاری و رام، البرز ارجمند است
دریایِ مازنی ها، کانونِ دلبری ها
هرکس رود به ساحل ،خشنودو بهره مند است
پرچم در اهتزاز است ، اوج نماد وحدت
هرکس نخواهدازکبر،خودخواه وخودپسنداست
شیرو شغال شاهان در گور خود رها شد
بر مرده بیش گفتن مکروه و ناپسند است
بخشیده اند اگر از خاک تو مستبدّان
ملّت از آن سخاوت همواره دردمند است
دیو سفید نخوت در غرب آرمیده
چشمش به ثروت ما ، طمّاعِ مستمند است
شاهان و خواب اُختند ، راحت بخواب کوروش
در هر وجب از این خاک گردانِ زورمند است
سکّوی موشکی چون آرش در انتظار است
تیروکمان به دستش ، برشانه اش کمند است .
متفاوت هستم احمد یزدانی
با نگاهی ویژه بینشی انسانی
اهل شعر و واژه جمله را میکاوم
گاه صاف و آبی گاه هم بارانی
جنس من از هجرت ره سپردن کارم
عاشق تغییرات ریشه ای بنیانی
مثل شمعی روشن سوز و سازی دائم
گریه هایم جانکاه ضجّه ها پنهانی
ساده بی پیرایه بی گره بی مشکل
خاطراتی روشن سختی و آسانی
ایده آلم قُلّه رو به آنجا راهی
ظاهرم آرام است سینه ام طوفانی
میکنم با شعرم رو به فردا پرواز
هاله ای از احساس مثبت و نورانی
عاشقِ زیبائی مثل گل آزادی
نا امیدی محکوم کردمش زندانی
مادرم با قلب شادو خاطری آرام رفت
عاقبت با مهرِ زهرا (س)گشت شیرین کام رفت
بود با ایمانِ خود در انتظارِ پر زدن
کفتری بودو شبی از لانه اش در بام رفت
قبلِ مرگش دل زِ دنیا کنده بود او سالها
مهر ایشان ماندو خود آزاده و خوشنام رفت
حضرتِ زهرا(س) امیدش بود در وقتِ سفر
با توکّل شد رها ، فارغ شد از آلام ، رفت
کاشکی واقعاً بهاری بود پشتِ طولانیِ زمستان ها
گفت با خود به قهقهه خندید ، نا امیدی اسیرِ بحران ها
زار میزد نگاهِ غمگینش ، چشم دل کورتر ز نابینا
راهی راهِ نا امیدی بود ، چون نمی دید او بهاران را
رفت از خاطرش حکایتِ رود ، از رسیدن وَ مقصدِ دریا
میرسد عاقبت بهار از راه ، شک نباشد امیدواران را
بنده شدن چه سخت است ، شاه شدن چه آسان
باختنِ به عشق است ، بردنِ گویِ ایمان
درکِ وقوف کردن ، آمدنِ به مشعر
جز قدمی نمانَد تا به جنابِ شیطـان
سنگ نمیتوان زد ، جایِ کسی به ناکس
سنـگ بخود بزن تا ، دیو شوَد هراسان
فرق چه میکند تا خیره سَریم با خود
سلسله الذّهب با سلسله های عرفان
چشمه ی نور بودن ، ساقیِ شور بودن
عیدو دِگَر بهانه است ،فطرو غدیرو قربان
روزگارِ دیش و فیش و پشت بام
روزگارِ موج و آلات رسام
دوره ی ماهواره و اینترنت است
می رسـد با دکمه ای عاشق به کام
وقتِ تسخیرِ اتم ، فتح فضا
دوره ی اموال مشکوک و حرام
دوره ی ایرانِ نو عصر جدید
خوردنِ مِی مخفیانه ، بی لگام
وقت قالیچه وَ مرغ و آسِمان
حفظِ ایمان سخت در این ننگ و نام
نا امید از عالم و آدم شدن
توبه از صیّاد و از طعمه وَ دام
رانده اند از آستانت با نظربازی مرا
برده در بیغوله ها با پای لجبازی مرا
پا به آن ره با عصا و کفشهای آهنین
سفره ای نان با دلی خون از دغلبازی مرا
هرچه رفتم رهزنان بودندو مقصد دور بود
دل به هرکس بسته رقصانید با سازی مرا
ای خدا ، ای آخرین لنگرگهِ کشتیِ دل
کِی شَوَد در بند اندازی ، رهاسازی مرا؟
عرضِ ارادت به حضورت ، عزیز
کِی شَوَم از لطف شما مستفیض؟
بوی تنت نافه ی مُلکِ خُتَن
بوسه ی تو بوده کباب لذیذ
ناز و اداهای تورا می خرم
خواهشاً از آن به خیابان نریز
یکّه شناسم وَ تو دنیای من
گوش نکن حرفِ رقیبِ مریض.
فاصله ها ، حضرت آئینه ها
سوخت چه بسیار از آن سینه ها
خاطره ها و غم تو ماندنیست
چوب جدائی تو ، سوزاندنیست
عشق تو ، ورد شب و روزم شده
باعث حیرانی و سوزم شده
داغ غمت در دل من پرده در
پرده ی آخر غم و خون جگر
منتظر روشنی خانه ام
از غم هجران تو ، دیوانه ام
احمدیزدانی
