دین که شد پلّه برای خودشان

دین که شد پلّه برای خودشان
گشته اسباب رضای خودشان
از عدالت خبری نیست چو هست
سوی آنست و هوای خودشان
دین که اسباب ریاست شده است
آخرش بوده بلای خودشان .

جنگ ترکیبی و سوز دل و سرمائی سخت

جنگ ترکیبی و سوز دل و سرمائی سخت
باهمند عالم و آدم که کنند حق دلسرد
عالمی داده به هم دست جفا حق تنها
درد حق را نکند حس کسی الّا همدرد
دیده از روز ازل سختی ره را حق جو
راه حل بوده جدالی که نفهمد بی درد
تا ته قصّه همه محکم و در یک سنگر
تا که میهن شود آزاد و رها از آن درد.

چون تراریخته ها آمده اند

چون تراریخته ها آمده اند
روی هر طاقچه ای سرطانه
درد و بیماری و رنج همراهش
سود چرکین تبهکارانه
کُلّ عالم همه طردش کردند
آمده خانه ما مهمانه
گرچه دنیا سه طلاقش داده
عقد ما گشته و همسرجانه
با خودش درد و مرض آورده
شهر و ده شد همه داروخانه
ما همه غرقه شده در مصرف
او خوش از اینکه بلای جانه
هرچه را گفته که بد هست شده
حاکم سفره ی ما رندانه
شده جان‌های همه بازیچه
شد سلامت چو خیال افسانه
بانی جان خلایق ، بی‌رحم
کرده جسم همه را ویرانه
از نفوذ است که هر بی انصاف
ثروت اندوز غم ایرانه
از برای زدن و بردن خود
آنچه را پاس ندارد جانه
سرسری رد نشو از گفتارم
خانه ها در خطر طوفانه
باید همراهی و همکاری کرد
درد را نسخه فقط درمانه
تا زمانی که نگردد چاره
جان ما عرصه گه دزدانه .

شاعری بی ادّعایم از دیار قلّه ها

شاعری بی ادّعایم از دیار قُلّه ها ،
صخره ای در سایه ساری با صلابت سربلند
هستم از وادی عرفان و ادب شعر و شعور
سربزیری غرق دنیای فصاحت ، سربلند
جستجویم در تمام عمر خود نیکی به مهر
در مسیر جستجو ساعی به غایت سربلند
مثل ابنایم غمین از رنج مردم بوده ام
روح حسّاس فراری از رذالت ، سربلند
ساده مانند گلستانی که رنگین از گل است
دسته گل در خانه ی زیبای غیرت ، سربلند
کرده در اشعار خود از روزگاران شکوه ها
گفته در ابیات آن از واقعیّت ، سربلند
گرچه دائم ناله کردم از زمین و از زمان
راضیم از خالقم ، اوج رضایت ، سربلند
یار همسر ، مهربان از بهر فرزندان خود
از برای مردمان کوچک به شدّت، سربلند
لذّتم احساس همدری و همراهی به خلق
دست بخشنده بقدر وسع و طاقت سربلند
عشق من اردیبهشت و فصل گلهای بهار
عاشق گلهای زیبا و طبیعت ، سربلند
زیر چتر روزگاران دیده ام بالا و پست
دلخور از نامردمی از اهل قدرت ، سربلند
چشم امّیدم بسوی ذات پاک بارالا ،
گشته ام همواره از خالق حمایت سربلند
زندگی با نام نامی محبّت کرده ام
بوده الگوی من الماس کرامت سربلند
تیر بسیاری بسویم گشته پرتاب از بدی
چون همیشه ایمن از زشتی و ظلمت سربلند
با سرافرازی به دنیا آمدم ، در طیّ آن ،
همنشین با همسری غرق محبّت سربلند
من حقیقت را نوشتم تا نماند در غبار
عاشق حق وقت پیری ، برده لذّت سربلند.

رابطه ی مردم و حکّامشان

رابطه ی مردم و حکّامشان
رابطه ی روز و شب است این زمان
مردم حامی همه زیر فشار
رفته براه دگری حاکمان
جای تلاش و کمک و همدلی
‌وعده شده کلّ عملکردشان
آلبومی از باید و شاید ، اگر ،
داده شعار و به عمل ناتوان
گفته از انواع هنرهای خود
وقت عمل مانده در اجرایشان
رفته نشسته و نوشته سند
ثروت مردم شده اموالشان
چون که ندیده غضب مردمان
گشته زبانبازیشان کارشان
کرده فراموش همه ی عهد و شرط
بیخبر از عاقبت سخت آن
چاره نگردد همه با چشم خود ،
دیده که ملّت شده آتشفشان.
#احمد_یزدانی

کرده اید اعلان ایمان امتحان

کرده اید اعلان ایمان ، امتحان
می کند روشن عیار حرفتان
گفتن از شیرینی تنها فقط
کِی کند شیرین دهان و کامتان
ادّعای دسته جمعی کرده اید
امتحان دسته جمعی حقّتان
گفته است مولاعلی با مسلمین
فتنه باشد چون محک بر صدقتان
گام اوّل ابتلا در زندگی
نقص در مال است و نقص جانتان
ابتلا بر نفس بر نقص ثمر
ابتلا بر خوف و جوع و مالتان
فتنه ی ترکیبی آمد در میان
تا ظهور حضرت صاحب زمان
خوش بود ایمان محکم مستقر
تا نیفتاده بدام این و آن
پای پیمان بودن همراه ولی
از سعادت باشد و ایمانتان
گر نلغزیده و محکم مانده اید
بوده شایسته ، مسلمان نامتان.

چون نباشد به دل راز شبانگاهی درد

چون نباشد به دل راز شبانگاهی درد
به اجابت نرسد تیر دعا بی برگرد
تا پریشان نشود کار به سامان نرسد*
جان نثاری بود آغازگر فتح نبرد
بر نظربازی رندانه خود پرده بکش
عاشقی نیست هوسبازی مشتی بی درد
سوختن داردو دیوانگی و ویرانی
ره بمنزل نبرد هیچ زمان جانی سرد
دردمندان که به امّید گشایش هستند
نشوند از سخن سرد و نگاهی دلسرد
رهزنانِ رهِ عشّاق حقیقت دارند
گرچه هر رهزن راهی شود آخر رخ زرد
تا به سرمنزلِ مقصود خطرها باشد
هر که پا پس بکشد عشق کند او را طرد .
#احمد_یزدانی
@ahmadyazdany

یک عدّه قالتاق و گروهی آدم جر زن

یک عدّه قالتاق و گروهی آدم جرزن
در هر گروه و طایفه در لابلا هستند
هستند تعدادی که اهل نِت و امواجند
در عالم خود مثل گِی ها بیحیا هستند
در آرزوی ترکمانچای لجاجت ها
غرق نفاق امّا به وحدت مدّعا‌ هستند
طبل تهی دارد صداهای زیاد امّا ،
خوبان عالم از نجابت بی‌صدا هستند
ویرانی کاخ محبّت دست شیطان است
خوشبخت آنهائی که از راهش جدا هستند .

حیاط خلوت پائیز در زندان سلام آقا

حیاط خلوت پائیز در زندان سلام آقا
تو پرسیدی که آیا آسمان تنها به یک رنگ است
سوالت را جوابی نیست سرها در گریبان است
میان گولّه ی برفی انسانها کنون سنگ است
دورنگی حاکم است و سادگی مطرود و سرگردان
حیاط خلوت پائیز در زندان خرد ننگ است
زبان بازان حکومت می‌کنند و عاقلان خاموش
جهان درگیر با حکّام اهل مکر و نیرنگ است
صداقت را خریداری نباشد مفت و ارزان است
خیانت طالب بسیار دارد سخت پر رنگ است
حیاط خلوت پائیز در زندان سخن کوتاه
حیاط خلوت پائیز در زندان جهان هنگ است .

بحث تبیین مطرح است روحانیت

بحث تبیین مطرح است روحانیت
نکته ای با وسع خود می گویمت
مطلبم از روی صدق است و صفا
تا دهد عمقش به تو نورانیت
چون که اجرا را گرفتی دست خود
موجب آسیب دین شد حرکتت
کار اجرا را رها کن با خرد
تا نگردد بیش از این وَهن و غمت
بحث اجرا بحث خاص دیگر است
گشته نیروها برایش تربیت
کار تو از جنس کاری دیگر است
کار تو تمشیت دین و آخرت
رفته در دانشکده یا حوزه ها
داده دین را با خردمندی جهت
کار اجرا را به اهلش واگذار
این تلنگر باشد از من خدمتت،
روی حرفم فکر کن شاید که شد
موجب بهبود وضع مملکت .

رفتم به زورخانه و چیدم گل سلام

 

رفتم بزورخانه و چیدم گل سلام
دادم بزیر لب به همه بانیان سلام
بر سیّد و به سردم و پیشکسوت و بزرگ
بر گود و میل و خدمت هر پهلوان سلام
بر تخته های شنو ، ضرب و زنگ و سنگ
کبّاده ها و چرخش نیک اختران سلام
بر مرشد عزیز و گرامی که چشمه است
گویای نکته سنج و خوش الحانمان سلام
بر جمع عاشقان چنین ورزشی کهن
باید نثار کرده به صدها زبان سلام
وقتی سلامتی بشود هر سلام از آن
بر خلق روزگار و به اهل جهان سلام .

بعد از هزار و سیصد و اندی سال

قضا را بسته اند دست و گرفتار

قضا را بسته اند دست و گرفتار
قَدَر درگیر با دزدان مکّار
به امّیدی ببند دل را یقین کن
امید است چاره درد گرفتار
به پایان می رسد شب روز در راه
کلید قفل شب امّید و ایثار
سحر با پای خوشبختی می آید
بمیرد ارتجاع زشت و بدکار
طلوع روز و دنیای قشنگش
رود در گور شب از نو دگربار
جوانان عامل نور و سرورند
چراغ راهشان امّید و افکار
یقین و دانش است و پایمردی
که با همّت نهاده پا به پیکار
اگر ایمان محکم باشد و علم
شود از ریشه حل مشکل در این بار.

می وزد باد صبا صبح ز کوی جنگل

میوزد باد صبا صبح ز کوی جنگل
میشود شسته از او صورت و روی جنگل
شده مه زنده ز هر شاخه و برگی ز درخت
باز باران  شده جاری و بسوی جنگل
قصّه ی بوده و نابوده ی ما انسانهاست
مثل آبی که بود جاری جوی جنگل
همه ی کرده و ناکرده ی ما باز آید
زندگی جاری و عشق است چو بوی جنگل

شد اکنون روزگار ویژه آغاز

شد اکنون روزگار ویژه آغاز

جوانان کرده طرح فکر و ایده

از آنجائی که انسان وقت زادن

شود با شکل خاصش آفریده

چه خوب است تا که هرنسلی خودش هم

برای رشد خود طرحی کشیده

بُوَد راه نجات خلق در آن

چه خوب است حاکمان آن را شنیده

نهاده خودپسندی را به یکسو

ترازو بود حق از آن چکیده

هر آن امری که بر خود ناپسندند

برای هیچکس آن را ندیده

نخواهند هیچکس را نوکر خود

نخوانند خویشتن را برگزیده

بپرسند از نظرهای جوانان

جوانان تمیز و پاک عقیده

اگر اینگونه می‌کردند قبلاً

نمیشد پرده ها اکنون دریده

اگر چه عالمی در گیرو دار است

صداقت از جوامع پرکشیده

ولی ایران و ایرانی رشید است

هزینه داده در راه عقیده

اگر از رفته ها عبرت بگیرد

بلوف از سوی شیطان را ندیده

بهمراه خرد با خیر و خوبی

نموده انتخابی برگزیده

تفرّق را بگور خود سپرده

کنار هم ز هر رنجی رهیده

شده احیا بزرگی های ایران

جهانی پشت مرزش صف کشیده

همه ایرانیان شاداب و خندان

دوباره بام عالم را خریده.

 .

من اینجا با خیالت میکنم بیهوده دلشادی

می تواند تمام گل ها را

می‌تواند تمامِ گلها را ،
زیر پا برده یا بریزد دور
با بهاری که می‌رسد از راه ،
نتواند که در بیفتد زور
تابلو در روبرو همه واضح
دیده اند حال و روز خود ناجور
جای حاشا دگر نمی‌ماند
آنکه از آن ندیده تنها کور
از لجاجت اگر شود پرهیز
همه باهم زده به دشمن سور
شیوه ها چون عوض شود حتماً
مهربانی دهد به کشور نور
جای ‌وعده اگر عمل گردد
رفته بدخواه مملکت در گور

زمان درگیر با عمّال اهل رنگ و نیرنگ است

زمان درگیر با عُمّال اهل رنگ و نیرنگ است
میان گولّه ی برفی این نو دولتان سنگ است
(*حیاط خلوت پائیز در زندان) تو پرسیدی
فضای آسمان در هرکجا آیا همین رنگ است ؟
سوألت را جوابی نیست ، (*سرها در گریبان است)
(حیاط خلوت پائیز در زندان) جهان هنگ است .

عمرم تمام عمر خودش اشتباه کرد

عمرم تمام عمر خودش اشتباه کرد
محصول رنج و زحمت من را تباه کرد
غرق غرور جوانی بخواب خوش
راهی مرا به قعر سیاهیّ چاه کرد
در عاشقی و مستی دنیا از او اسیر
دنبال این دو رفت و مرا جان پناه کرد
دادم ز دست فرصت ایّام رفته را
پیری رسید و حسرت من را نگاه کرد
راهی نمانده تا به ته قصّه ی وجود
آن ماه و سال رفته فنا دست آه کرد
دل خوش به این دو سه روزی که مانده است
شاید دوباره حال دلم روبراه کرد .

قلب تاریخ جهان ایرانیان

قلب تاریخ جهان ایرانیان
عاشق کشور و خاک پاک آن
رو برو با امر و نهی عدّه ای
کرده است رفتارشان بد حالمان
جامعه مانند مکتب‌خانه ها
منتقد هستم به اوضاع زمان
با تجسّس گفته از عدل علی
در عمل دور از مرام و راهشان
گفته دائم از بهشت و حوریان
این جهان را کرده چون زندانمان
گوش خلق از وعده ها پرگشته است
از زمان انقلاب و جنگمان
آمدند اکنون جوانان پای کار
ترسم از بیرون مرز و خائنان
ای خردمندان چه خوب است تا شما
گشته بر طرح حقایق نردبان
بحث آتش سوزی و غارت و قتل
نقشه آشوب و کار دشمنان
حرف حق و گفته ی نسل جدید
می پذیرد هرکه فرزند زمان
نصّ قانون اساسی گفته است
مردم هستند صاحب ایرانمان .