با آمدنت غم از دل بابا رفت

منم درخت کهنسال راش جنگل ها

ایرانی آزاده را میهن چنان جان است

برای رهبر خود یار هستم

برای رهبر خود یار هستم

گل است ایشان و منهم خار هستم

از او فرمان بیداری رسیده

قلم در دست و پای کار هستم

تمام آرزویم شادی او

گرفتار رُخ دلدار هستم

رسد از او بمقصد کشتی ما

ز شور زندگی سرشار هستم

چو من بسیاری از عشقش گرفتار

یکی از جمع آن آمار هستم

صفا دارد زمانش زندگانی

منم از عاشقان زار هستم

فرامینش بُوَد بر روی دیده

برای امر او بیدار هستم

موحّد بنده ای خالق پرستم

به استکباریان اضرار هستم

به لطف ذکری از یاد حبیبم

تر و تازه چنان گلزار هستم

به درد عشق ایشانم گرفتار

ز دوری ناله های زار هستم

از اوّل مبتلایش بوده ام من

ز نور حضرتش رهوار هستم

اگر روزی نگردد یادی از او

چو شبها تیره هستم تار هستم

برای منتظر وصل است درمان

سراپا حسرت دیدار هستم .

.

شعار و شعار و شعار و شعار

بحث نفوذ جدّی است راحت و بیگمان بگو

عاشق دین و کشورت ، حرف دلت عیان بگو
بحث نفوذ جدّی است ، راحت و بیگمان بگو
حرف دل من و شما ، حرف دل تمام ما
نفرت از این خیانت است ، با قلم و زبان بگو .

عشقی تو و بوی خوب نانی به همه

عشقی تو وَ بوی خوب نانی به همه
آرامشِ خانه ای ، چو جانی به همه
نازِ نفسی ، سپیده دم ، شبنم و گل
یک ساحل امن و بیکرانی به همه
چون چشمه زلالی و چو دریا موّاج
سرزندگی آب روانی به همه
دلگرمی مردمی، خیالی راحت
شوری و چو نور جاودانی به همه
سرسبزی جنگلی ، بلوطی ، راشی
آزادگی سرو چمانی به همه
در جوی روانِ زندگانی مهری
نوروز خوشی و کامرانی به همه .
احمد یزدانی

حال مردم تلخ و حال من از آن هم تلخ تر

شور زمین ای همه خاک تو زر

دروغ همراه خود می آورد شرم و گرفتاری

مردان بزرگ (سرهنگ امان الله یزدانی)

مردان بزرگ آفتابند

هستند که تا بما بتابند

مانند چراغ راهِ تاریک

روشنگر و خوب و بی نقابند

در سینه شقایقی نهفته

در شهر چو شعر بکر و نابند

باران بهاریندو رویش

سرسبزی کوچه های باغند

بخشنده، سخی و باکرامت

زاینده چو چشمه های آبند

آرام چو خواب راحت شهر

دلسوخته آند ، چون گلابند

دستان بلند مهر و ایثار

مفهوم شریف یک کتابند.

#احمد_یزدانی #امان_الله_یزدانی #جناب_سرهنگ_یزدانی

مردم همگی قبول و مردود شما

از زخم وطن چه ناکسان دلشادند

بازیچه ی اشخاص دو رویی شده ایم

عشق یعنی که بسوزی و بسوزانی نه

وای چه کردند شهیدان ما

داده است شفا به کور پیراهن تو

ه

اوج است فراز بی فرود است شهید

زیر پا گردنه های سر راه دست انداز

تلخ است کام همه کام روزگار

تلخ است کام همه کام روزگار
باید نشسته بگویم مرا چه کار؟
باید نگویم اینکه فقیرند مردمان؟
باید نگویم از رخ زرد و تن نزار ؟