هنگامه ی تکتازی و دوران حباب است

رفتی و یاد تو شد فسانه

رفتی و یاد تو شد فسانه

آتشت در دلم جاودانه

تا نیائی نمی گیرم آرام

میکشم از شرارت زبانه

شعله ور در گدازم شب و روز

شکوه ام یکسره از زمانه ؟

زندگی بی تو رنج و عذابه

تو نباشی چو زندان جهانه .

بست ابر خیره ره بر آفتاب

از راه خود برگشته اند با زن و فرزندان

از راه خود برگشته اند با زن و فرزندان

آنان که یک پیشی نرفت از عدلشان زندان

غرق توهّم خورده از #اموال_بیت_المال

#بازیچه_ی_دست_نفوذ از حیله ی شیطان

بی اطّلاع از نقشه های شوم شیطانند

در خوش خیالی خوانده خود را #دشمن_دزدان

زیر پایم گل شد از اشک و شبی وامانده ام

زیر پایم گِل شد از اشک و شبی وامانده ام

وایِ من ، در غربتم تنهای تنها مانده ام

رقص آتش بود همه عمرم و رقصیدم ، کنون

شعله ها رفتند و من چون دودِ بر جا مانده ام .

رفتی و یاد تو شد فسانه

رفتی و یاد تو شد فسانه

آتشت در دلم جاودانه

تا نیائی نمیگیرم آرام

میکشم از شرارت زبانه

شعله ور در گدازم شب و روز

شکوه ام یکسره از زمانه

زندگی بی تو رنج و عذابه

تو نباشی چو زندان جهانه

https://t.me/ahmadyazdanypoem