چشمان به راهِ تو ، دل بیقرار خویش
در جستجوی نرگسِ والاتبارِ خویش
عطرِ تو هست ،نمی بینمت چرا؟
ای گُل نظر نکنی سوی خارِ خویش؟
بردی دلم به محبّـت وَ نازِ خود
شد سینه عاشقِ تو ، داغدارِ خویش
هربار برتو وَ کاخت کنم نظر
مفتونِ مهر تو و کردگار خویش
بردی مرا به سفرهای دوردست
با موج مهربانی عالم شکار خویش
هستی تو حاضر غایب ز دیده ها
دریاب عاشقِ چشم انتظارخویش
شاید که دیده ببیند ولی تورا
نشناسد از سیاهی قلب نزار خویش
برمنتظر همه دنیا نگاهِ یار
پروانه ی خیالِ تو دارد کنار خویش
عاشق چشم سیاه تو شدم ای یارم
بتو دل داده ام امّید وصالت دارم
روح وجان عاشق ودل عاشق ومن شیدایم
از غم عشق تو افتاده ام و بیمارم
باتو بودن شده دنیای من و رویایم
مثل مجنون شده دیوانه ی بیمقدارم
راضیِ مرگِ خودم بوده ولی دم نزنم
بهرِ دیدار تو سرگشته ی صد افکارم
عاشقان و غم معشوقه و خود آزاری
من که چون برده و آواره ی هربازارم
تو نباشی سخنی نیست که تا گفته شود
از خیال تو چنین ناطق خوش گفتارم
می روی میبری همراه خودت قلبم را
گیج و گنگ از تو شدم این همه ی اسرارم
جانب عشق گرفتم همه عمرم ای عشق
بنگر گاه بگاهی ، نده بیش آزارم
دل خونین من و عشق تو و راه دراز
نرسم گر بتو من خوارتر از هر خارم.
من خیره به آتشِ تو ای شوقِ حضور
از شعله ی چشمان تو هستم مسرور
هـرچند نظرنمی کنی بر دلِ زار
امّید نگاهی از توام کرده صبور.
