هُرمِ بلا تا به ثریّا رسید
شعله ی سوزان به دل ما رسید
بر تن کشور شده رخت سیاه
ناله به هر خانه زِ بخت سیاه
پرچم آتش همه جا در هوا
تابلوی هر کوی و خیابان عزا
کوهِ یقین گشته به شک مبتلا
روزنه ها بسته و غوغا به پا
همهمه ها از غم آتش نشان
ماتمِ دل ماتمِ آتش نشان
عاشق دلسوخته ی پاکباز
عشق به اثبات رسانده است باز
زد به دل آتش سوزنده تا
دست دعا برده به عرش عاشقان
از تهِ دل داد برآرند خدا
سرد کن آتش تو به آتش نشان.
احمد یزدانی
بنام خدا
برای شهید مدافع حرم مهدی صابری که گوهری کم نظیر بود
مهربان بود و شوخ و جدّی بود
خواهرش گفت از خصال شهید
کمکم بود و همدم من بود
مادرش گفت از کمال شهید
داغ او آتشم کشید ، پدر
گفت از عزٌت و جلال شهید
پاکدامن ،رشیدو زیبا بود
بود اینها بیان حال شهید
مانده داغش به سینه یاران
سینه میسوزد از ملال شهید
مهدی صابری برای دفاع
رفت و شد نور بی زوال، شهید
#کوتوال
شهر می ترسید از او ، می گفت ترساندی مرا
برده ام لذّت من از ترساندنِ آدم نما
چند روزی نوبتش شد پشت میزو کار خلق
مردم از دستش اسیر و کرده جان در شیشه ها
بوی مُردار است ساطع از مرام رشوه خوار
گرچه آنرا هدیه ای بشمارد از خلق خدا
دیده ام من کار و کِشتِ سُنّتی با گاو و خیش
چشم دیگر دید ابزار مدرنِ روز را
مثل انسان زمان حاضر اصلاً نوبر است
رفته انسانیّت انسان به قعرِ قهقرا
فصل پائیز است هنگامِ شمار جوجه ها
کاش باور بود حاکم ، دین نمی شد نخ نما.
