اسیر پیچ و تاب و زلف و مویم
گرفتار نگاه و چشم و رویم
از آنروزی که دیدم داده ام دل
یکی از عاشقان کوی اویم
نمازم خوانده ام پشت سرش من
چنان یخ از نگاه سرد اویم
حسابم را رسیدم در خیالم
به زیر پای غیبت نزد اویم
لباس صبر پوشیدم نشستم
که با دلدار خود از او بگویم
کنم من شکوه اش را با نگارم
به خورشیدی که از او آبرویم ،
خدایا شاهدی راند از در خود
به اخمی که شد عقده در گلویم
کنون در دل غبار غم نشسته
بجز تو راز دل را با که گویم ؟
خورشید را در چشمهایت میتوان دید
شب را میان گیسوانت میتوان چید
زیبای من از من تو نگذر سهل و آسان
با بودن تو روح من جانانه خندید
تو آیت آرامش و نوری برایم
هستی همیشه در دل من مثل خورشید
خورشید تنها نورو آتش نیست عشق است
عاشق به هُرم عشق در هرجا درخشید
من تا همیشه منتظر میمانم ای عشق
در انتظارت هستم ای بوی خوش عید.
کوچه را داده به دشمن وَ خیانت کردند
با گرا یاری اصحاب جنایت کردند
لاف همراهی و یکرنگی بیجا زده اند
اشک تمساح شده اند گریه به غایت کردند
بذر تردید و نفاق هرطرف افشانیدند
از سلحشوری ناکرده حکایت کردند
جامه ی زشتی خود را به ریا آلودند
دشمنی با یَل میدانِ شجاعت کردند
شده بازیچه ی دستان نفوذ خودشان
یاری دشمن دیرینه به ذلّت کردند
به شقایق زده تهمت وَ به میهن خنجر
رل خود را متجانس به سیاست کردند
میخ آخر شده کوبیده زمانی که ز جهل
حمله بر حیثیّت جدّی ملّت کردند
ظاهراً تا دم آخر به توهّم مستند
در دروغی که سند گشته روایت کردند
بود هر کلاسی چنان یک درخت
دهد میوه بسیار ای نیکبخت
معلّم نثارش کند عشق خود
به سرما و گرما و با کار سخت
نباشد برایش ثمر از تلاش
در این وضع خوابیدن شانس و بخت
به امّید آن روزگارم که تا
نشسته چو فرمانروا روی تخت .
حال و روز بدتان آیت دردم مردم
آتش افروز شب از سینه ی سردم مردم
نتوانم بنشینم و نگویم حرفی
در خودم مُرده و زنده شَوَم هَردَم مردم
از غم تک تکتان خون به جگر دارم من
آتشی بوده که خاکستر سردم مردم
دلخوش از همرهی و یاری یاران هستم
با شب و تیره گیش غرق نبردم مردم
تا زمانیکه نبینم لب خندان شما ،
ننشینم سرجا خشم تگرگم مردم .
گفت با شیری شغالی نیمه میر
جنگ کن با من اگر هستی امیر
یک نگاه چپ به او انداخت شیر
گفت رد شو گوشه ای ساکت بمیر
جنگ با چون تو نه در شأن من است
من امیر جنگلم تو یک اسیر
وقت رفتن گفت با او آن شغال
کرده ای وحشت گرفتی دست زیر
من به جنگل رفته میگویم که شیر
کرده وحشت از من و نبود دلیر
گفت با او شیر این بهتر بود
تا که با تو دربیفتم ناگزیر
ادّعا از تو برایم بهتر است
تا که شیران گفته خر بود او نه شیر
روز شعرو ادب و چشم زمین تر باشد
افق معرفت از ظلم مکدّر باشد
عرض تبریک و ادب خدمت اصحاب هنر
آرزویم که به تحلیل منوّر باشد
همه یکدست وَ یک دست شود چون یک مشت
مشتِ ما بر دهن ظلم مکرّر باشد
گیتی و هرچه در آنست تلاطم دارد
یک چریک است وجودی که سخنور باشد
به فنا داده زبان و ادب اجدادی
خواب غفلت به وطن از همه بدتر باشد
یاد استاد بخیرو سفرش ایمن باد
شهریاری که به شعرو سخنش سر باشد
دو خورشید تابنده ی مهربان
دو مهر فروزنده ی جاودان
چو دریای نور و چنان کوه نور
هنر روشن از تابش نورشان .
#استاد_اسرافیل_شیرچی
#استاد_محمود_فرشچیان
عرض تبریک تولّد بحضورت مهتاب
خانه از آمدنت شاد دل ما بیتاب
از تو پائیز بهار است عزیز دل من
جلوه ی ذهن منی موقع بیداری و خواب
حرف تو حرف شب و روز من و مادر تو
در دل ار آتش غم هست توئی آن را آب
بی سبب نیست که افسونگر دلها هستی
نور خورشیدی و هستی ز تو دارد تب و تاب
ماه زیبای درخشان و غرورانگیزی
هرکجا پا بگذاری شود آنجا مهتاب
داستان زیرکی را بد شنید
پاک بود و با رفیق بد پرید
تا بخود جنبید غرق بد شد او
یک رُمان دردناک آمد پدید
ابتدای کار زد یک زاویه
گشته زشتی دور آن قامت شدید
تا کند پیدا خودش را سالها ،
رنج برد و خوب و بد بسیار دید
وقت پیری تازه آمد در مسیر
توبه را با عشق از خالق خرید
پاک شد امّا پشیمان ، روسیاه
کاش حرف عقل خود را می شنید
از کرونا بلای بی درمان
خانه ها شدبرای ما زندان
رفته با پای خود به محبس ما
قطع زنجیره اش بود اینسان
شد فضا در زمین کرونائی
از حضور ندیده ای پنهان
مردم اکنون اسیر او هستند
کرده بیمار فوج همنوعان
در زمان منیّت انسان
گشته ثابت جهالتش آسان
دلخوشیهای کودکان برباد
مادران از برایشان حیران
همسران در خطر ز بیماری
خواهران و برادران گریان
شد عزائی دگر گریبانگیر
هق هقی در سکوت بی پایان
ظاهراً لانه کرده در جائی
دست اهریمنان بی وجدان
تلخی مرگ و دفن طاقت سوز
در قبوری بدون هیچ عنوان
سرشناسان بیشمار اکنون
رفته در دام او چو گمنامان
امتداد حوادثی خونین
گشته تکرار این زمان این سان
تسلیت مانده شد و درمانده
مانده دانش که تا کند درمان
شد زمین باردار تغییرات
چاره تنها نگاهی از یزدان .
احمد یزدانی
.
قلم به کاغذ محزون بخون دل فرمود
زمانه سخت خراب است و روزگار زمخت
سکوت کن و پناه بر خدا ببر اکنون
میان گردو غبار است ریز مثل درشت.
رفتی و یاد تو شد فسانه
آتشت در دلم جاودانه
تا نیائی نمی گیرم آرام
میکشم از شرارت زبانه
شعله ور در گدازم شب و روز
شکوه ام یکسره از زمانه ؟
زندگی بی تو رنج و عذابه
تو نباشی چو زندان جهانه .
از راه خود برگشته اند با زن و فرزندان
آنان که یک پیشی نرفت از عدلشان زندان
غرق توهّم خورده از #اموال_بیت_المال
#بازیچه_ی_دست_نفوذ از حیله ی شیطان
بی اطّلاع از نقشه های شوم شیطانند
در خوش خیالی خوانده خود را #دشمن_دزدان
رفتی و یاد تو شد فسانه
آتشت در دلم جاودانه
تا نیائی نمیگیرم آرام
میکشم از شرارت زبانه
شعله ور در گدازم شب و روز
شکوه ام یکسره از زمانه
زندگی بی تو رنج و عذابه
تو نباشی چو زندان جهانه
https://t.me/ahmadyazdanypoem
دادم به دست تو دل را شکسته ای
پیمان بسته ی خود را گسسته ای
با آنهمه بهانه که در بودن تو بود
بی هر بهانه پنجره ی مهر بسته ای
من ساده دل و تو بیرحم و بی وفا
دستت به خون دل من تو شسته ای
در انتظار تو بودم ولی عَبَث
حتّی بمن ز رفتن خود هم نگفته ای ،
می آئی و خبرت نقل مجلس است
سنگ مزار و تو غمگین نشسته ای .
کشتی عشق و دریای زیبا
ساحلی گم شده در صدف ها
ریزش تند باران بندر
بی هوا گشته من غرق رویا
خیس باران، قدم در دل شب
با خیال تو تنهای تنها
آرزو تا که پهلو بگیری
من بگیرم تو را دامن آنجا .
می بری با خود مرا تا دور دست
آرزویم گفتگوی با تو هست
خاطری رنجیده دارم از خودم
در خیالاتی پر از رنج گسست
ماهها در آرزوی گفتگو
منتظر ، امّا فراقت بسته دست
شادمان از لشکر امواج من
لااقل دیدارت آنجا ممکن است
حرف بسیار و نباشد حوصله
دیدنت باشد برایم ناز شصت
حال باقی با تو ، امّیدی بده
میشود بر دیدنت امّید بست؟
