درد دوری تو زد آتش مرا

🤕درد دوری تو زد آتش مرا
دست من باشد بسوی تو خدا
ای خداوند بزرگ و مهربان
کن سلامت را به محبوبم عطا .

جان ناقابل ندارد قابلی

💺جان ناقابل ندارد قابلی
میشود هدیه ز هر صاحبدلی
جان و مال و هستی ام سازم فدا
از برای یار خود بی مشکلی .

از دست اینهمه ناشکریش خدا

از دست اینهمه ناشکریش خدا
درهای رحمت خوو بسته روی ما
برخیز دست نیازی به سر زنیم ،
شاید که دیده و بخشیده کرده ها.

دیده ام مرگ خودم در مرگ یار

👁دیده ام مرگ خودم در مرگ یار
خالقا لطف خودت از من مدار
جز تو من یاور ندارم  هیچکس
توبه آوردم حضورت کردگار .

ای خدای کلک و بدقولی

ای خدای کلک و بدقولی
که نماینده پکیج هستی
خانه ام سرد و حال من ناجور
به گمانت ز دست من رستی؟

پشت سر را نگاه کنی خوب است
مانده اند چون تو در گِل پستی
مثلاً تو مهندس مائی
تو که هم روز و هم شبش مستی
می گزارم به خانه ام کرسی

و نشان میدهم به تو شصتی .
#کوتوال_خندان

بانوی هنرمند توانا ، زیبا

بانوی هنرمند توانا ، زیبا
ای چشمه ی پاکیزه بسوی دریا
امّید که تا همیشه جاری باشی
تبریک تولّد به شما یک دنیا .

مانده مزداران به زیر سیل و اجسادی زیاد

مانده مزداران به زیر سیل و اجسادی زیاد
مردمانی غُصّه دار و رنجشان در ازدیاد
سیل وحشی زخم خود را زد و جان ها را گرفت
برد آرامش بجایش رنج بسیاری نهاد
دود دل تا آسمان ها رفت بالا ، ابر شد
بازهم بارید و سیل آمد وَ زحمت ها به باد
بوده جنگی سخت با سیلاب و دست غارتش
تا سر جایش نشست و در به آرامش گشاد
عدّه ای را کُشت سیلاب و خودش در گور رفت
تا کجا و کِی به مزداران دلی را دیده شاد ؟

یارم از لطف کردگار آمد

یارم از لطف کردگار آمد
بخت بیدار در کنار آمد
گوهر هستی ام شکوفا شد
از برای دلم قرار آمد
ریشه دار و اصیل و با ایمان
سبزه ای از دل بهار آمد
از ازل جفت بخت من او بود
پای لطفش بروزگار آمد
بیست خرداد روز بختم بود
نور چشمان انتظار آمد
همسرم اینچنین تولّد یافت
از برای دلم نگار آمد .

با دروغ آماده ی فتح جهان

با دروغ آماده ی فتح جهان
کرده کاری را که ما حیران از آن
بوده همدست هم و با یکدگر
حمله کرده رو به جان مردمان

یادت افتادم و از خود شده ام بیخود من

یادت افتادم و از خود شده ام بیخود من
با خیال تو شوم همچو چراغی روشن
خاطرات تو همه شادی و من محتاجش
بی تو پوشیده من از رنج جهان پیراهن .

زندگی مزرعه ای بوده که دارد هر تن

زندگی مزرعه ای بوده که دارد هر تن
هرچه را کِشته در آن میشود او را خرمن
بسکه شیرین و تماشائی و زیبا باشد
همگی طالب آن بوده ، زرنگ و کودن
هرکسی کرده تفکّر به بیقین میبیند
جز بدو خوب نماند به جهان از هر تن
قاضی زندگی مردم دیگر بی شک
جز پشیمانی و حسرت نبرد از گلشن
روشنائی ز وجودی که بتابد پیداست
تیره بودن که هنر نیست به آن نازیدن
عاقل هستی و برای تو اشارت کافیست
جز عملکرد تو حاصل ندهد جان حتماً
آنچه را شرط وفا بود بیانش کردم
میتوانی نپذیری و نخوانی از من .

گفته ام شد عوض زمانه ما

گفته ام شد عوض زمانه ی ما
خوش خیالی ما سر آمده است
خیر و خوبی نشانه اش پیداست
وقت اوضاع بهتر آمده است
روبرو باغ سبز امّید است
فصل شادی و باور آمده است
داده است میوه را امید و تلاش
حاصلی مثل نوبر آمده است
پاسخ آمد که اشتباه کردی
از بدی روی بدتر آمده است
کِی کسی دیده از تشنّج ها
صلح و عشق و صفا بر آمده است
دشمن هرگز نمی کند یاری ،
با لباسی دگر درآمده است .

قصّه دریا و ماهیهای آن

با الهام از (آخرین وسوسه های مسیح)
نیکوس کازانتزاکیس
.
قصّه ی دریا و ماهی های آن
حکمتی در سینه دارد بیکران
ماهی اش می گوید ای پروردگار
من نگردم در دل توری شکار
کور کن چشمان صیّاد مرا
تا نگردم صید خشمی نابجا
آنطرف صیّاد با دست دعا ،
میرود هرشب سحر نزد خدا
ای خداوند بزرگ و مهربان
صید من کن ماهی ای روزی رسان
زن و فرزندان من در انتظار
تو بده با لطف خود برکت به کار
کورکن ماهی نبیند تور را
تا شود بر زن و فرزندان غذا
خالق عالم به تدبیری نهان
میکند کاری که حیران عاقلان
گهگداری ماهی و گه تور کور
تا بچرخد از تدابیرش امور.

گفته از خوبیش به من دائم

گفته از خوبیش به من دائم
خوانده خود را بزرگ و مردمدار
من برایش ز فرط یکرنگی ،
بوده ام چون برادری غمخوار
هرکجا مشکلی برایش بود
من رسیده و کردمش تیمار
او رفیق زبانی من بود
من ولی خوانده جانیش، یک یار
تا که در گردش زمان آگاه
گشته از زشتی منش ، کردار
روبرو گفته اش محبّت بود
پشت سر میگزیده ام چون مار
تا که کم کم خصائصش رو شد
کرده کاری که دشمنان را عار
تا سرانجام دیده لرزیدم
آنچه را که نموده ام بیمار
عاقبت بندی کمندش شد
غرق زشتی و حیله چون کفتار
هرچه بد کرد با چو من برگشت
سوی او تا نموده او را خوار .

عدّه ای گنج و عدّه ای مارند

عدّه ای گنج و عدّه ای مارند
عدّه ای خنده عدّه ای زارند
چون نظر کرده با خردمندی
مرده گان زنده بوده بیدارند .

هستم سراسر معصیت

هستم سراسر معصیت
دارم ز لطفت حیثت
دست من و دامان تو
باشد امیدم بخششت

تنها توئی من را امید
جز تو ندارد دیده دید
هستم اگر ابر بهار
دارم ز مهر تو نوید

در آمدن آماده ام
من عاشقت ، دلداده ام
چشم طلب بر سوی تو
از لطف تو آزاده ام

تنها تو هستی قبله ام
ایمان بخود کن پلّه ام
راه سعادت ده نشان
از دست خود من ذلّه ام

می بخشی هر توّاب را
یاری کنی بیتاب را
از رحمتت بر من ببار
بر چشم من ده خواب را

بر شانه ها بار ریا
بر خال لب ها مبتلا
تنها به تو دارم نظر
ای خالق من ای خدا .

ای مدیری که وفا ورزیده ای

ای مدیری که وفا ورزیده ای
خدمت مردم کنی با افتخار
موجبات افتخار کشوری
روز و شب آماده هستی پای کار
خستگی از دست تو درمانده است
در ره خدمتگزاری استوار
ناامیدی ره ندارد در دلت
مردم از بوی خوشت امّیدِوار
چون بپیچد وضع و اوضاع زمان
همّتت‌ بخشد بسختی ها قرار
مادر میهن ببالد بر چو تو
گشته فولادی مقاوم ، پر عیار
در دل امواج و طوفان جهان
کوه امّیدی ، نجیب و باوقار
در حوادث ناخدائی باخدا
مرد میدان در زمان کارزار
نیستی اهل تملّق یا دروغ
عنصری پاکیزه و خدمتگزار
حق نگهدار تو باشد ، شک نکن
اعتبار میهن هستی ، اعتبار
مطمئن هستم که با عزم چو تو
می رسد کشتی بساحل کامکار
کرده هایت تا همیشه باقی است
نام تو ماند به میهن ماندگار
فرصت خدمت نباشد دائمی
خوش به آنی که کند آن را شکار .

ای مدیری که ز لطفت بوده ای

ای مدیری که ز لطفت بوده ای
از برای میهن خود جانفدا
کرده ای خدمت به مردم روز وشب
بوده ای یار ضعیفان در خفا

بوده شاعر نکته سنج و تیزبین
کرده ذکر خیر خوبان را بجا
داده دلگرمی و در اشعار خود
کرده از خوبان به نیکی یادها
از بدان گر انتقادی میکند
بوده بر بدها بدی مزد و سزا
پاچه خواری بوده دور از شاعران
پاچه خواران بوده میهن را بلا .

تو همانی که به من گفته ای آزادترینم

تو همانی که بمن گفته ای آزادترینم
و فراموش نمودی سخنت را و غمینم
بپذیر عشق مرا ای همه ی خوبی دنیا
بمن امّید بده تا بکنارت بنشینم
خوب و بد میگذرد این غم و اندوه نماند
غم بفریاد بلند گفت که مردم به کمینم
به تظاهر نده دل را بمن دلشده رو کن
بپذیرم به همین چهره که دیدی که همینم.

می وزد باد صبا صبح ز کوی جنگل

میوزد باد صبا صبح ز کوی جنگل
میشود شسته از او صورت و روی جنگل
شده مه زنده ز هر شاخه و برگی ز درخت
باز باران  شده جاری و بسوی جنگل
قصّه ی بوده و نابوده ی ما انسانهاست
مثل آبی که بود جاری جوی جنگل
همه ی کرده و ناکرده ی ما باز آید
زندگی جاری و عشق است چو بوی جنگل.